Toen de oorlog in 1914 uitbrak, was de uitvoer van Plan XVII een totaal fiasco. De Duitse verdediging van Elzas-Lotharingen was vele malen beter dan de Fransen verwacht hadden. Na een paar weken waren de Fransen terug op hun beginposities, terwijl de Duitsers zonder noemenswaardige tegenstand door heel België en Noord-Frankrijk hadden kunnen trekken en inmiddels Parijs bedreigden, ondanks de verbeten tegenstand van de Franse, Britse en Belgische troepen. De verwachting was dat de insluiting van Parijs, en daarna de overgave van de stad aan de Duitsers, slechts een kwestie van tijd was. Het geluk voor de Fransen was dat het Schlieffenplan van de Duitsers ook niet helemaal verliep zoals gepland. De Russen, kwamen aan het oostfront veel sneller in actie dan de Duitse generale staf had verwacht, en hadden hun troepen op dat moment Oost-Pruisen lietenlaten binnentrekken en daar aanzienlijke terreinwinsten boektengeboekt omdat voor een degelijkegoede verdediging van de oostgrens te veel Duitse troepen naar het westen waren overgebracht. In paniek werden er in allerijl Duitse troepen van het westfront in Frankrijk en België naar Oost-Pruisen teruggebracht om de Russische opmars te stoppen. Alleen het feit dat het Duitse opperbevel deze troepen uit de aanval terugtrok om ingezet te kunnen worden aan het oostfront, zorgde ervoor dat het de Fransen en Engelsen, op het nippertje, lukte om het Duitse offensief tot staan te brengen. Deze stilstand gebruikten de Britten en Fransen om hun troepen effectiever te hergroeperen en dit resulteerde in de eerste [[Slag aan de Marne]] waarbij de Duitsers er niet meer in slaagden om Parijshun opmars te omsingelenhervatten. Daarna begon de loopgravenoorlog waarbij de westelijke fronten de volgende jaren nog maar nauwelijks verschoven.
