Hoofdklasse hockey: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 62:
Na de reguliere competitie volgt de ontknoping van de strijd om de landstitel in de vorm van play-offs (nacompetitie). Daarin spelen in de halve finales (''best-of-three'') de nummer één tegen de nummer vier, en de nummer twee tegen de nummer drie. Beide winnaars spelen vervolgens de finale, eveneens volgens het best-of-three-principe, en daaruit komt de landskampioen. Een ''best-of-three'' houdt in dat er in elk geval twee wedstrijden worden gespeeld, een keer thuis en een keer uit. Die wedstrijden moeten altijd een winnaar opleveren en wordt er dus bij een gelijke stand verlengd. Als beide ploegen hier alsnog gelijk uitkomen, wordt een derde wedstrijd gespeeld op het veld van de club met het thuisvoordeel (de hoogst geëindigde heeft thuisvoordeel).
 
De vrouwen kennen het fenomeen play-offs sinds het seizoen [[Hoofdklasse hockey 1992/93|1992/93]], bij de mannen volgde de introductie, op last van de [[KNHB]], twee seizoenen later. Het gekozen systeem leidde aanvankelijk tot veel kritiek. Het zou 'niet eerlijk' zijn, want uiteindelijk zou de nummer vier zelfs kampioen kunnen worden. Het zou bovendien de reguliere competitie reduceren tot 'een niemendalletje'. Per 2015/2016 is die kritiek zonder grond gebleven, want de nummer vier van de reguliere competitie wist in 46 uitvoeringen van de playoffs (24 bij de Dames, 22 bij de Heren) nog nooit de landstitel te veroveren via die playoffs.
 
Al snel echter verstomde de kritiek. Menigeen zag in dat het Amerikaanse systeem een verrijking van de hockeysport betekende: meer spanning, meer toeschouwers, meer (bar)inkomsten en meer media-aandacht. Bovendien leren spelers en speelsters om wedstrijden onder druk te spelen, zo claimden de coaches, en daar konden met name de bondscoaches hun voordeel mee doen.