Stroomafnemer: verschil tussen versies

Een pantograaf is genoemd naar de pantograaf of [[tekenaap]] die gebruikt werd door wiskundigen en kunstenaars. Er is enige uiterlijke gelijkenis en ook de [[scharnier]]ende constructies vertonen verwantschap.

 

 

Het onderdeel dat contact maakt met de rijdraad, wordt ''schuitje'' of ''sleepstuk'' genoemd. Sommige treinen hebben een stroomafnemer met twee schuitjes. Voorbeelden daarvan zijn de meeste elektrische locomotieven, mDDM en Plan T (zie foto). De uitvoering van het schuitje is afhankelijk van de maximale stroomsterkte. Daarom zijn schuitjes van Nederlandse treinen (lage spanning, dus hoge stroomsterkte) heel wat zwaarder uitgevoerd dan die van Duitse treinen (hogere spanning, dus lagere stroomsterkte).

Bij de meeste [[hogesnelheidstrein]]en kan tijdens het rijden op hoge snelheid maar één pantograaf gebruikt worden omdat anders de achterste pantograaf last ondervindt van de zeer hevige trillingen in de bovenleiding, veroorzaakt door de voorste pantograaf. Bij de [[Train à Grande Vitesse|TGV]] is dit probleem opgelost door alleen de achterste pantograaf van het achteroprijdende motorrijtuig te gebruiken en het vooroprijdende motorrijtuig te voeden via een hoogspanningskabel over het dak van de trein. Bij de Britse [[Advanced Passenger Train|APT-P]] heeft men beide motorrijtuigen in het midden van de trein geplaatst en op een van beide motorrijtuigen een gezamenlijke pantograaf geplaatst. Het gebruik van een hoogspanningskabel zoals bij de TGV is in het [[Verenigd Koninkrijk (hoofdbetekenis)|Verenigd Koninkrijk]] om veiligheidsredenen namelijk niet toegestaan.

 

 

Het schuitje bij trams dat [[sleepstuk]] wordt genoemd was aanvankelijk een zwiksleepstuk dat gemakkelijk kon bewegen. Later kwamen er ook dubbele sleepstukken die niet meer konden bewegen. De pantograaf van een tram kan gemakkelijk loskomen. Dit is een veiligheidsmaatregel om te vermijden dat bij een probleem de tram de hele bovenleiding aan flarden trekt en de draden op de grond terechtkomen.