Johanna Westerdijk: verschil tussen versies

Westerdijk stamde uit een gegoede familie van artsen als dochter van Bernard Westerdijk, arts, en Aleida Catharina Scheffer. Ze studeerde in [[Amsterdam]] voor een lesbevoegdheid plant- en dierkunde en deed daarna in München bij professor Göbel onderzoek naar [[levermos]]sen. Ze promoveerde in [[Zürich (stad)|Zürich]] bij professor Hans Schinz op een proefschrift over [[mossen]] en werd in 1906 op 23-jarige leeftijd directeur van het Phytopathologisch Laboratorium 'Willie Commelin Scholten' Amsterdam (1894-2005) als opvolger van [[Jan Ritzema Bos]], ze behield deze functie tot in 1952. Westerdijk kreeg in 1907 de leiding over de schimmelcollectie van het [[Westerdijk fungal biodiversity institute]] (voorheen het [[Centraal Bureau voor Schimmelcultures]] (CBS-KNAW), in 1903 opgericht door de botanicus professor [[Frits Went|Frits (F.A.F.C.) Went]] (1863-1935). Dit Centraal BureauInstitute werd ondergebracht in het Laboratorium 'Willie Commelin Scholten', dat 2 februari 1921 naar Baarn verhuisde, waar Westerdijk het nog tweemaal uitbreidde aan de Javalaan 4/Oosterstraat 1. De schimmelcollectie groeide onder haar leiding van circa 80 tot 11.000 soorten, de grootste collectie ter wereld. Ze bleef tot in 1958 aan als directeur van het Centraal'''Westerdijk BureauFungal Biodiversity Institute'''. Westerdijk heeft veel onderzoek verricht naar de [[iepziekte]] en ze heeft onder meer aangetoond dat een schimmel, ''[[Ceratocystis ulmi]]'', de sterfte bij de [[iep]] veroorzaakte. Daarom wordt in het Engels de iepziekte nog altijd ''Dutch elm disease'' genoemd.

Sinds haar aanstelling als hoogleraar in 1917 zette Westerdijk zich in voor de vrouwelijke studenten. Westerdijk was zich er goed van bewust dat ze in een mannenwereld leefde.<ref>{{Citeer boek|auteur=[[Patricia Faasse]]|titel=Een beetje opstandigheid. Johanna Westerdijk, de eerste vrouwelijke hoogleraar van Nederland|datum=2012|bladzijdes=237|ISBN=978 90 254 3944 6|bezochtdatum=|URLdatum=}}</ref> Ze wist dat ze haar positie als hoogleraar aan mannen als [[Friedrich Went|Friedrich 'Frits' Went]] en [[Hugo de Vries]] te danken had en genoot zowel nationaal en internationaal veel aanzien, net als die hoogleraren.<ref>{{Citeer boek|auteur=Faasse|titel=Een beetje opstandigheid.|datum=2012|bladzijdes=237|ISBN=|bezochtdatum=|URLdatum=}}</ref> Ze gebruikte haar positie als hoogleraar en directeur van het [[CentraalbureauWesterdijk voorfungal Schimmelcultures|Centraalbiodiversity Bureau voor Schimmelculturesinstitute]] om bij voorkeur haar studentes aan te nemen.<ref>{{Citeer boek|auteur=Faasse|titel=Een beetje opstandigheid.|datum=2012|bladzijdes=241|ISBN=|bezochtdatum=|URLdatum=}}</ref>