Absint: verschil tussen versies

Toen de absintconsumptie aan het einde van de 19e eeuw grote proporties aannam hebben veel Europese landen, evenals de regering van de Verenigde Staten, wetten aangenomen die de productie en consumptie van absint aan banden legden. Aanleiding tot het verbod was, naast het hierboven beschreven fictieve syndroom, onder andere het tragische geval van de [[Zwitserland|Zwitserse]] alcoholist Jean Lanfray, die na overmatige alcoholconsumptie, waaronder twee glazen absint, zijn gezin uitmoordde. Wat ook meespeelde was het feit dat in de jaren 1870 tot 1885 alle wijngaarden in onder andere Frankrijk aangetast werden door de verwoestende [[druifluis]] (''Phylloxera vastatrix''), waardoor de wijnproductie stagneerde en absint de nationale volksdrank werd. De Franse regering zou begin 1900 de negatieve publiciteit over absint bewust hebben verspreid om de Fransen weer aan de wijn te krijgen, toen de wijnstokken weer groeiden door enting op resistente Amerikaanse wijnstoksoorten. Absint werd uiteindelijk op internationale schaal verboden, hoewel genoemde excessen vanwege het absint gebruik meer te maken zouden hebben gehad met overmatig alcoholgebruik, of het drinken van zelfgestookte absint met giftige alcohol (methanol), dan vergiftiging door de thujon in absint.

Na bijna honderd jaar verbod stelde de Europese Raad in 1988 een richtlijn vast ''"betreffende de onderlinge aanpassing van de wetgevingen der lidstaten inzake aroma's voor gebruik in levensmiddelen en de uitgangsmaterialen voor de productie"'', waardoor de mogelijkheid ontstond om alsem opnieuw toe te staan als ingrediënt van alcoholische dranken.<ref>{{Citeer web|url = http://eur-lex.europa.eu/legal-content/NL/TXT/HTML/?uri=CELEX:31988L0388&from=NL|titel = Richtlijn 88/388/EEG van de Raad van 22 juni 1988 betreffende de onderlinge aanpassing van de wetgevingen der Lidstaten inzake aroma's voor gebruik in levensmiddelen en de uitgangsmaterialen voor de bereiding van die aroma's (N.B. Deze richtlijn is 2008 ingetrokken)|bezochtdatum = 9 Mei 2015|auteur = |datum = 1988|uitgever = }}</ref> Absint kon weer vrij worden verhandeld in de hele Europese Unie. De samenstelling verschilt niet veel met die van voor het absintverbod.

Het thujongehalte van absint uit de periode voor het absintverbod was lange tijd onduidelijk en is bovendien lange tijd overschat. Nog in 1992 is dit gehalte berekend op 260 mg/l,<ref>Volgens de berekening zou in 100 liter absint 2,5 kg gedroogde ''Artemisia absinthium'' worden verwerkt (bevattende 1,5% olie, waarvan 67% uit thujon bestaat, levert 251 mg/l of thujon) en 1 kg gedroogde ''Artemisia pontica'' voor de kleur (0,34% olie met 25% thujon, overeenkomend met 9 mg/l thujon in het eindproduct).</ref> Daarbij werd ten onrechte verondersteld dat alle in de plant aanwezige thujon ook in de absint terechtkomt. Vrijwel alle thujon verdwijnt echter bij het distilleren. Ook de niet-specifieke analysemethoden in de 19e eeuw hebben voor een overschatting van het thujongehalte gezorgd. Wanneer het thujongehalte van traditioneel geproduceerde absint wordt bepaald met moderne chromatografische analysemethoden, blijkt deze slechts 1 tot 2 mg/l te bedragen. Analyse van flessen absint daterend uit de tijd van voor het absintverbod levert eenzelfde beeld op. Er is kortom geen enkele aanwijzing dat absint vroeger dusdanig hoge concentraties thujon bevatte dat het toxische effecten had. Integendeel, alle historische absint lijkt aan het huidige wettelijk maximum voor thujon te voldoen.