Pareto-efficiëntie: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Repareer link naar doorverwijspagina met Zeusmodus - Status quo → Status quo (toestand) |
|||
Regel 4:
'''Pareto-efficiëntie''', '''Pareto-optimaal''', '''allocatieve efficiëntie''' of het '''Pareto-criterium''' is de [[allocatie van middelen]] die dusdanig is dat niemand in een [[groep (sociologie)|groep]] er op vooruit kan gaan zonder dat iemand anders er op achteruit gaat. In de sterke vorm verhoogt de groep het [[welzijn]] als ten minste één individu beter af is en geen enkel individu slechter, in de zwakke vorm moet iedereen beter af zijn. Dit wordt bereikt in een [[perfecte markt]] waarin de [[Prijs (economie)|prijs]] dusdanig is dat alle [[Product (economie)|producten]] die geproduceerd worden ook geconsumeerd worden. Het Pareto-optimum ligt op de [[productiemogelijkhedengrens]].
Pareto-efficiëntie gaat uit van de huidige situatie zonder een uitspraak te doen over de [[rechtvaardigheid]] daarvan. Doordat het criterium uitgaat van de huidige situatie wordt het wel gezien als een [[Conservatisme|conservatieve]] [[Legitimiteit (politiek)|rechtvaardiging]] van de [[Status quo (toestand)|status quo]]. Hiertoe werd in de jaren 1930 het [[compensatieprincipe]] toegevoegd, waarbij veranderingen als verbeteringen worden gezien zodra de opbrengsten dusdanig zijn dat diegenen die slechter af zijn, gecompenseerd kunnen worden.
Een Pareto-analyse is gebaseerd op de consumentenkeuzetheorie. Die gaat ervan uit dat individuen het eigen [[Nut (economie)|nut]]/ kwaliteit van het leven maximaliseren.
| |||