Klassieke talen: verschil tussen versies

Het begrip ''klassiek'' (van ''classis'', vermogensklasse) is in de [[taalkunde|taal]]- en [[letterkunde]] aan [[schrijfstijl]] gerelateerd: een klassieke taal voldoet aan de grammaticale en lexicale normen van een of meer erkende cultuurdragers. Met klassieke taal wordt vaak het stadium bedoeld waarin de taal haar hoogtepunt bereikte, voordat ze weer degenereerde (cf. ''klassiek Latijn'' en ''klassiek Sanskriet''). Een voorbeeld is het [[Marcus Tullius Cicero|Ciceroniaanse]] [[Latijn]] of dat van [[Julius Caesar]]. De grammatica van [[Pāṇini]] is de norm voor het [[Sanskriet]], de taal van de [[Thora]] voor het [[Hebreeuws]], de taal van [[XenophonPlato]] voor het [[Grieks]].<ref>Ten onrechte wordt vaak het Grieks van [[Xenophon]] als de norm beschouwd, maar in feite is zijn Grieks een mengeling van meerdere dialecten. Het Grieks van Plato is puur [[Attisch]], het dialect dat in het algemeen als de standaardvariant van het klassieke Grieks wordt beschouwd.</ref> In het [[Sanskriet]] staat ''klassiek Sanskriet'' als tegenstelling tot het ''[[Veda's|Vedisch]] Sanskriet'', waarin de grote heilige boeken werden geschreven, lang voor de standaardisering van Pāṇini.