Quetzalcoatlus: verschil tussen versies

Van de kleinere exemplaren is een belangrijk deel van het skelet bekend. Het meest complete daarvan is TMM 41961-1, een individu met een vleugelspanwijdte van 4,7 meter en een door G.S. Paul geschat gewicht van vijfentwintig tot dertig kilogram. Deze delenHelaas zijn deze delen nog onvoldoende beschreven. Lawsons eerste artikel was zo was minimaal in zijn beschrijving dat serieus gesteld is dat de naam een ''[[nomen nudum]]'' gebleven is; meer gegevens staan in zijn dissertatie maar die is nooit gepubliceerd. In 1996 verscheen een beschrijving door Langston en [[Alexander Kellner]] van alleen de schedel, op basis van vier gedeeltelijke exemplaren.

De schedel van ''Quetzalcoatlus'' sp. is langwerpig. De kaken zijn tandeloos en eindigen vooraan in een punt die aanzienlijk spitser was dan Lawson oorspronkelijk veronderstelde. Hij wees namelijk een weliswaar in Texas, maar niet op zijn tweede vindplaats opgegraven fragment van de snuit van een pterosauriërschedel, TMM 42489-2, aan ''Quetzalcoatlus'' toe; dit behoorde in feite echter aan een andere soort, vermoedelijk een nog onbeschreven laat lid van de [[Tapejaridae]] of een verwant van ''[[Tupuxuara]]''. Tot het midden van de jaren negentig toonden de illustraties, waaronder diede beroemde van [[John Sibbick]] in [[Peter Wellnhofer]]s ''The Illustrated Encyclopedia of Pterosaurs'', daarom een te brede punt, een combinatie van de aanzet van de snuitkam van de onbekende soort en de lange schedel van ''Quetzalcoatlus''. InPas in 1996 werd deze fout rechtgezet.

De kaken buigen iets naar beneden, de iets langere onderkaken wat sterker dan de snuit zodat de bek vermoedelijk niet helemaal gesloten kon worden en er een gaping van zo'n vijf centimeter overbleef. Onder de voorste samengroeiing van de onderkaken, de bij ''Quetzalcoatlus'' relatief lange symfyse, bevindt zich een lage kam. Die eindigt achteraan vrij abrupt; wellicht dat zich hier het aanhechtingspunt bevond voor een keelzak. Bij het openen van de muil drukte het kaakgewricht de beide takken van de [[mandibula (anatomie)|mandibula]] uiteen zodat de keelopening iets vergroot werd, een aanpassing om grote prooien in te slikken. De snuit heeft een driehoekige dwarsdoorsnede. De oogkassen staan laag, zijn peervormig van profiel met de punt naar beneden en onder het niveau van de onderrand van de ''fenestra nasoantorbitalis'', en zijn achter het kaakgewricht geplaatst. De achterkant van de schedel, bij specimen TMM 41961-1 geschat op een hoogte van minstens tweeëntwintig centimeter, draagt een kam, die vooraan vrij abrupt begint boven het midden van de grote schedelopening, de ''fenestra nasoantorbitalis'' die een derde van de schedellengte beslaat, en al vrij snel naar achteren lijkt te buigen. Volgens Langston werd deze kam gevormd door het voorste snuitbot, de praemaxilla. Het zou dus eigenlijk een snuitkam zijn. De dikte overdwars is één millimeter, de hoogte is minstens vijf centimeter en de lengte minstens zeven centimeter. De precieze vorm en grootte is verder onbekend, maar hij eindigt vermoedelijk weer midden op het achterhoofd; vroegere illustraties tonen alleen deze aanzet als een puntje. De hypothese uit het begin van de jaren negentig dat de kam naar voren doorliep tot aan de punt van de snuit is door nieuwere vondsten weerlegd en was opnieuw door de tapejaride snuit geïnspireerd. De absolute lengte van de schedel is dus onbekend. maar moet al bij deze kleinere vormen ruim boven de meter hebben gelegen. Bij specimen TMM 41961-1 werd de lengte geschat op 106 centimeter. Het holotype zou dus een schedel van tweeënhalve meter kunnen hebben gehad.

De onderkaak is langwerpig en tandeloos; Langston schatte in 1996 de typische lengte van de onderkaak van de ''Quetzalcoatlus'' sp.-exemplaren op zesennegentig centimeter. Bij de achterste kaakgewrichten hebben de onderkaken een breedte van vijfenzestig à zeventig millimeter. De symfyse, de vergroeiing van de voorste onderkaken, beslaat ongeveer 60% van de totale lengte van de ''mandibula'', het geheel van de onderkaken samen. De hoogte van de onderkaak neemt naar voren toe richting de symfyse. maar niet in de mate als bijvoorbeeldbij voorbeeld ''[[Pteranodon]]'' toont, waarbij vaak wordt aangenomen dat de hoge achterrand van de symfyse naar achteren uitliep in een grote keelzak. Of men zo'n keelzak ook voor ''Quetzalcoatlus'' wil aannemen, hangt af van de levenswijze die men het dier toeschrijft.