Oder-Neissegrens: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
Kwaremont (overleg | bijdragen)
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 33:
==Nationale en etnische zuivering==
De territoriale veranderingen werden gevolgd door bevolkingsverschuivingen op grote schaal, waaronder de verdrijving en uitwijzing van bijna alle etnische en nationale Duitsers van het nieuwe Poolse grondgebied voor zover zij al niet gevlucht waren, en in dat geval mochten zij niet terugkeren. In totaal ging het om negen miljoen mensen afkomstig van het nu Pools geworden grondgebied. Zie hiervoor [[Verdrijving van Duitsers na de Tweede Wereldoorlog]]. De één miljoen Duitse staatsburgers die konden aantonen dat zij etnisch Pools waren omdat dat zij ook (een) Pools (dialect) konden spreken, mochten zich aanmelden voor een examinering ten verkrijging van het Poolse staatsburgerschap.
Voor de herbevolking van de nieuw verworven gebieden werd gebruikgemaakt van teruggekeerde Poolse dwangarbeiders uit Duitsland, en van in 1939 gevluchte Polen die terugkeerden uit de Sovjet-Unie. Ook werd een beroep gedaan op etnische Polen die voor de oorlog waren geëmigreerd naar de industriegebieden in het westen van Duitsland en het noorden van Frankrijk en naar Wallonië. Maar vooral ging het om Polen uit de oostelijke Poolse provincies die de Sovjet-Unie in 1939 had geannexeerd ten oosten van de [[Curzonlijn]] en die nu, in 1945, internationaal werden erkend als Sovjet-grondgebied. Zij moesten kiezen tussen een Sovjet-staatsburgerschap of een vertrek en warenwerden in dat laatste geval ook vluchtelingen. De meesten van hun werden doorgestuurd naar de voormalig Duitse gebieden. Pas in 1980 werd het vooroorlogse bevolkingsaantal in dedie voormalig Duitse gebieden bereikt. Inmiddels hadden deze een grote verandering ondergaan door het opheffen van kleine dorpen en van kleine boerenbedrijven en opruimen van verwoeste stadswijken. Historisch waardevolle binnensteden werden als regel gerestaureerd toen daarvoor weer middelen beschikbaar waren. Inmiddels waren delen van die binnensteden al wel tot ruïne vervallen.
Op 7 juli 1950 kwam tussen de [[Duitse Democratische Republiek|DDR]] en [[Polen]] het [[Verdrag van Görlitz]] (Verdrag van Zgorzelec) tot stand waarin de nieuwe grens bilateraal werd erkend, overigens met als aanduiding: Oder en Neiße, en zonder de stad Stettin als uitzondering te noemen. De [[Bondsrepubliek Duitsland (1949-1990)|Bondsrepubliek]] wees het verdrag af en bleef de afgestane gebieden bestempelen als “tijdelijk onder Pools bestuur“. De westelijke mogendheden namen afstand door het verdrag niet te erkennen omdat zij als contractgerechtigden er niet bij betrokken waren geweest.
Regel 42:
Daarnaast behield de Sovjet-Unie de geannexeerde gebieden die het in 1939 waren veroverd volgens de afspraken in het geheime [[Molotov-Ribbentroppact]]. Toen Duitsland twee jaar later de oorlog verklaarde aan de Sovjet-Unie en de betrokken gebieden bezette, gingen zij weer verloren. Echter tijdelijk, want de Sovjet-Unie stelde in de onderhandelingen met de geallieerden de eis dat de territoriale afspraken met Duitsland geldig zouden ook wanneer dat land zou worden verslagen. Dat werd door de Westerse mogendheden ingewilligd op de [[Conferentie van Teheran]] eind 1943 en die van [[Conferentie van Jalta]] begin 1945. De Poolse regering-in-ballingschap was steeds zeer gekant tegen deze afspraken omdat zij het oosten van Polen niet wilde opgeven en evenmin wilde ruilen tegen een groot deel van Duitsland. Zij kwam echter na de Sovjet-bezetting van Polen en de installatie van een communistische regering buiten spel te staan. De Sovjet-Unie gebruikte als volkenrechtelijk argument dat het territoriale verlies van Polen grote, evenwel merendeels [[Oekraïners|etnisch Oekraïense]] en [[Wit-Russen|Wit-Russische]] gebieden betrof waarmee de vooroorlogse grenzen van Polen altijd in strijd waren geweest.
 
Echter, er waren ook Polen die na 1945 van mening bleven dat de territoriale veranderingen ten koste van Oost-Duitse gebieden en de daarmee gepaard gaande verdrijvingen van Duitsers buitenproportioneel wreed en een humanitaire ramp waren. En dat het annexeren van hun woongebied niet op kon wegen tegen het verlies van de grotendeels etnisch-Poolse steden Wilno, nu Litouws [[Vilnius]] en [[Lwów]], nu Oekraïens [[Lviv]] in het oosten.
 
De Poolse katholieke Kerk vroeg in een verklaring van 1963 al aan de Duitse bisschoppen om vergeving voor Poolse daden tegen Duitsers, zoals zij ook de bereidheid uitspraken tot vergeving van de Duitse gruwelen uit de oorlog.
 
Niettemin werd onder het communisme dehet meningbeeld overvan de Duitsers als onverbeterlijke nazi's en imperialisten door de media levend gehouden. Men beriep zich op de laatste democratische verkiezingen, die in 1933 in de betrokken oostelijke provincies van het [[Duitse Rijk]] een kleine meerderheid van nationaal-socialisten hadden opgeleverd. En nationaal-socialisten hadden zichzelf buiten de rechtsorde geplaatst. Ook beweerde men dat de voorheen Duitse 'oostelijke en nu Poolse westelijke gebieden',provincies eigenlijk altijd in hun wezen Pools waren gebleven vanwege hun etnische voorgeschiedenis, die begon met de vestiging van Slavische stammen in de 7de eeuw. De komst van Duitse 'kolonisten' en de [[germanisering]] van de bevolking sinds de 13de eeuw werd daartegenover als een onrechtmatige koloniatiekolonisatie voorgesteld en de Poolse annexatie was daarom niet meer dan een 'hereniging van verloren gebieden met het moederland', een herstel van een historische onrechtmatigheid waarin de koers van de geschiedenis teruggebogenwerd moestgecorrigeerd wordenin naareen herstel van de oorspronkelijke situatie van acht eeuwen geleden. Het terugvoeren van de bevolking naar hun vermeend Poolse oer-identiteit werd echter als een onmogelijke opgave gezien en alleen degenen die tweetalig-Pools waren konden in deze zin nog benaderd worden (zie [[Duitse minderheid in Polen]]). Na de val van het communisme werden de schoolboeken daaromtrentop deze punten weer enigszins aangepast. Echter het historisch nationalisme van de regeringen Kaczyński wilde onder de Poolse bevolking opnieuw de angst voeden voor de huidige Duitse Bondsrepubliek die nog altijd zou streven naar herannexatie van [[Silezië]], [[Pommeren (streek)|Pommeren]] en het oude [[Oost-Pruisen]]. In een recente wet die het 'bezoedelen van de eer van Polen' strafbaar stelt, is dit nog eens formeel onderstreept.
 
==Erkenning van de grens door Duitsland==