Realgaar: verschil tussen versies

Als pigment werd realgaar al gebruikt in het [[Oude Egypte]]. Het pigment werd verkregen door het kristal te verpulveren wat gezien de taaie structuur ervan niet eenvoudig was. Daarbij veranderde de kleur van rood in oranje. Het werd minder toegepast dan het verwante [[orpiment]]. In het Grieks heette het Σανδαραχη, ''sandarachè'', waarvan het [[Latijn]] ''sandaracha'' of ''sandaraca'' is afgeleid, een term die voorkomt bij [[Plinius de Oudere]] en [[Vitruvius]]. Die naam werd echter door andere auteurs gebruikt voor [[vermiljoen]], [[rode oker]] en [[menie]]. In de middeleeuwen werd realgaar gebruikt voor het illustreren van manuscripten en stond het bekend onder de Franse naam ''réalgar''. In de [[alchemie]] vormde realgaar samen met orpiment de "Twee Koningen". In de [[Renaissance]] werd het uit Azië geïmporteerd door [[Venetië]] en Venetiaanse schilders zoals [[Titiaan]] gebruikten het pigment relatief vaak. Het leverde ook de oranje kleur voor Nederlandse bloemstukken. In de achttiende eeuw werd het gebruikt in [[pastel]]. Het werd synthetisch gefabriceerd door verhitting van orpiment tot boven de 150 °C — dan werd het "gebrand orpimnet" genoemd — of door [[sublimatie]] van [[arsenicum]] met [[zwavel]]. Realgaar was tot de negentiende eeuw het enige bekende fel oranje pigment. Na die eeuw nam het gebruik snel af. In 1980 werd ontdekt dat realgaar onder invloed van licht kan worden omgezet in het gelere [[pararealgaar]].

Als pigment is realgaar relatief lichtecht, afgezien van de bovenstaande omzetting in pararealgaar, een polymorf. Het verkleurt echter in reactie met koperhoudende en loodhoudende pigmenten. Het kan ook leiden tot een vroegtijdig [[craquelé]] van de olieverflaag. Het is niet geschikt voor [[fresco]]. Het is zeer giftig en ieder contact met het pigment moet vermeden worden. In de ''Colour Index'' deelt het het PY 39 nummer met orpiment.