Pieter Frans van Kerckhoven: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting |
Repareer link naar doorverwijspagina met Zeusmodus, De Olijftak → De Olijftak (Antwerpen) |
||
Regel 7:
In Italië was Van Kerckhoven directe ooggetuige van de onrustige en rebelse [[Risorgimento]]-tijd. De confrontatie met het daar aanwezige liberale en anti-klerikale Risorgimento-klimaat was bepalend voor zijn latere progressief-liberale oriëntering. Van Kerckhoven evolueerde in een mum van tijd van een vrome katholiek naar een vurige en overtuigde liberaal. Ondanks de mentale gedaanteverandering die Van Kerckhoven in Italië onderging, bleef hij wel gelovig.
Van Kerckhoven behaalde de graad van baccalaureus geneeskunde en filosofie, maar keerde in juni 1838 plotseling terug naar Antwerpen, zonder zijn studies te hebben beëindigd. Algemeen wordt aangenomen dat het Van Kerckhoven in Bologna te warm werd onder de voeten na compromitterende contacten met de clandestiene [[carbonari]]-beweging. Terug in Antwerpen zette Van Kerckhoven zijn geneeskundige studies nog even voort aan het Sint-Elisabeth Ziekenhuis, maar hij zou ze snel weer opgeven. Tijdens die opleiding maakte hij namelijk kennis met medestudenten [[Jan Jacob Alfried de Laet|Jan De Laet]] en [[Hendrik Conscience]], die vrijwel meteen zijn artistieke gaven herkenden en hem introduceerden in het romantische artiestenmilieu van de Scheldestad. Al snel zou Van Kerckhoven zich ontpoppen als een van de spilfiguren van het Antwerpse cultuurleven. Naast zijn kantoorloopbaan (in de zaak van zijn vader en later bij de stedelijke administratie) was hij nu volop actief als literator, literatuurcriticus en als hoofdredacteur van diverse tijdschriften, waaronder De Noordstar en De Vlaemsche Rederyker. Van Kerckhoven was ook aangesloten bij literaire genootschappen met een besloten karakter, zoals [[De Hermans]], [[Het Heilig Verbond]] en [[De Olijftak (Antwerpen)|De Olijftak]]. Als romanschrijver had hij niet dezelfde populariteit als Conscience, maar hij was niettemin vrij succesvol als auteur en genoot als literatuurcriticus heel wat waardering.
Wederzijdse na-ijver en Van Kerckhovens streven om van de Vlaamse beweging een liberale ontvoogdingsbeweging te maken, leidden vanaf 1846 tot een breuk met Conscience, die meer heil zag in toenadering tot de katholieke politici. Het conflict escaleerde al snel en het kwam in 1847 tot een bittere vete die werd uitgevochten in de Antwerpse schimpbladen [[De Roskam (Antwerps tijdschrift)|De Roskam]] en [[De Schrobber]]. In het pamflet ''De Vlaemsche Beweging'' (1847), gericht tegen Conscience en zijn aanhangers, toonde Van Kerckhoven zijn talenten als polemist. In deze jaren ging het Van Kerckhoven overigens voor de wind: hij werd vast stadsklerk en publiceerde met ''Ziel en lichaem'' (1848) en de briefroman ''Liefde'' (1851) de hoogtepunten uit zijn literaire oeuvre. Daarnaast publiceerde hij onvermoeibaar bijdragen in [[De Vlaemsche Rederyker]], een literair-kritisch tijdschrift waarvan hij sinds 1847 hoofdredacteur was. In 1852 werd Van Kerckhoven zelfs tot ridder in de Leopoldsorde verheven. In het begin van 1857 werd hij evenwel ernstig ziek. Hij bleek te lijden aan tuberculose en stierf enkele maanden later, op achtendertigjarige leeftijd.
| |||