Sint-Pieterspoort (Maastricht): verschil tussen versies

Door de veranderde oorlogsvoering en de als gevolg daarvan gestaag uitdijende [[buitenwerk]]en, raakten de stadspoorten vanaf eind 15e eeuw steeds meer ingekapseld. Omstreeks 1551 werd de Sint-Pieterspoort gemoderniseerd en uitgebouwd tot een [[barbacane]] met vier torens en een buitengracht. De oude torens werden ingekort en volgestort met aarde, zodat deze als [[Bolwerk (bouwwerk)|bolwerk]] voor het geschut gebruikt konden worden.<ref>Morreau, p. 56.</ref> De binnenpoort bezat een bovenbouw, die als provoost (militaire gevangenis) dienstdeed, evenals de westtoren van de poort.<ref>Morreau, pp. 88-89.</ref> In de 18e eeuw werden de vestingwerken verder uitgebreid en werden buiten de Sint-Pieterspoort diverse [[bastion]]s en [[lunet]]ten bijgebouwd, onder andere de ''avance'' (bastion) La Rive, waarop het buitenwachthuis van de poort stond. De grachten in deze zogenaamde Lage Fronten waren niet permanent gevuld met water, maar konden door afdamming van de [[Jeker]] wel onder water gezet worden. Op de Franse [[maquette van Maastricht]] uit het midden van de 18e eeuw is de inkapseling van de Sint-Pieterspoort goed te zien. In 1819-'20 werd de bovenbouw van de poort gesloopt en kreeg de poort een [[neoclassicistische architectuur|neoclassicistisch]] uiterlijk (zie foto Weijnen).<ref>Evers, p. 66.</ref>