Sinds haar aanstelling als hoogleraar in 1917, zette Westerdijk zich in voor de vrouwelijke studenten. Westerdijk was zich bewuster datgoed zevan alsbewust dat vrouw in een mannenwereld leefde. Toch raaktebeïnvloedde zedit hierdoorhaar niet beïnvloed. Ze hadwist dat ze haar positie als hoogleraar aan mannen als [[Friedrich Went|Friedrich 'Frits' Went]] en [[Hugo de Vries]] te danken had, maar ze wist ook dat zijdeze nupositie evenveelzeer aanzien genootbelangrijk als Went en De Vries haddenwas. Ze was immers hoogleraar, en genoot zowel nationaal en internationaal veel aanzien. Ze had inmiddels hetzelfde aanzien en dezelfde status als Went en De Vries, aan wie ze haar hoogleraarschap te danken had.<ref>{{Citeer boek|auteurlink=Patricia Faasse|titel=Een beetje opstandigheid. Johanna Westerdijk, de eerste vrouwelijke hoogleraar van Nederland|datum=2012|bladzijdes=237|ISBN=978 90 254 3944 6|bezochtdatum=|URLdatum=}}</ref> HierdoorWesterdijk kongebruikte zijhaar aanzien en positie om de rol en positie van vrouwen binnenin de wetenschap te verbeteren . ZoZe gebruikte Westerdijk haar positie als hoogleraar en directeur van het [[Centraalbureau voor Schimmelcultures|Centraal Bureau voor Schimmelcultures]] om meerdere vrouwen aan te nemen. Wanneer er posities vrijkomen binnen het bureau, had ze een voorkeur om haar vrouwelijke studentes aan te nemen.<ref>{{Citeer boek|auteurlink=Patricia Faasse|titel=Een beetje opstandigheid. Johanna Westerdijk, de eerste vrouwelijke hoogleraar van Nederland|datum=2012|bladzijdes=241|ISBN=978 90 254 3944 6|bezochtdatum=|URLdatum=}}</ref>
DitHaar allesinzet voor de vrouwen in de wetenschap wil niet betekenen dat Westerdijk een uitgesproken feminist was. Hoewel ze zich inderdaad inzette voor de vrouwen in de wetenschap, is ze nooit naar voren getreden als feminist. Tijdens haar rondreis voor haar benoeming tot hoogleraar in 1914 deed ze ook in 1914 de Verenigde Staten aan. Het [[puritanisme]] voerde destijds het hoogtij in de Verenigde Staten. HaarVoor positievehaar beeldreis vanhad Westerdijk een geëmancipeerdpositief Amerikabeeld veranderdevan snelAmerika. Hoewel Er waren zelfs staten waar vrouwen mochten stemmen. In Nederland kon dit pas in veel1919. statenMaar alhaar stemrechthadden,beeld wasvan deeen socialegeëmancipeerd vrijheidAmerika veelveranderde kleinersnel. danZe inkwam Nederlander snel achter dat politieke vrijheid niet alles is. Ze mocht bijvoorbeeld niet met mannelijke biologen door dezelfde deur en werd raar aangekeken omdat ze alleen in een hotelkamer sliep. ZeDe sociale vrijheid was in Amerika veel kleiner dan in Nederland., mede door het puritanisme. Westerdijk vroeg zich af wat het nut van politieke vrijheid is, als de sociale vrijheid achterblijft.<ref>{{Citeer boek|auteurlink=Patricia Faasse|titel=Een beetje opstandigheid. Johanna Westerdijk, de eerste vrouwelijke hoogleraar van Nederland|datum=2012|bladzijdes=125-131|ISBN=978 90 254 3944 6|bezochtdatum=|URLdatum=}}</ref>
== Wetenschapsorganisaties ==
Naast haar werk als hoogleraar en directeur was Westerdijk ook lid van meerdere wetenschappelijke organisaties. Van 1918 tot 1931 was ze bestuurslid van de [[Vereniging van vrouwen met hogere opleiding VVAO|VVAO]], de Vereniging van vrouwen met een hogere opleiding.<ref>{{Citeer web|url=http://www.vvao.nl/html/index.php|titel=Vereniging van vrouwen met een hogere opleiding|bezochtdatum=13-10-2016|auteur=|datum=|uitgever=}}</ref> Ook was ze in zowel 1932 als 1936 presidente bij congressen van het IFUW, het International Foundation for University Women (tegenwoordig het [[Graduate Women International]]).<ref>{{Citeer web|url=http://www.graduatewomen.org/|titel=Graduate Women International|bezochtdatum=13-10-2016|auteur=|datum=|uitgever=}}</ref> Op 29 mei 1951 wordt Westerdijk door de [[Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen|Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen]] opgenomen in de genootschappelijke gelederen.
Westerdijk zette zich niet alleen in voor vrouwelijke studenten, maar voor alle studenten. Zo deed in 1939 een groep Zuid-Afrikaanse studenten Nederland aan. De Amsterdamse Vrouwelijke Studenten Vereniging weigerde de studenten te ontvangen, omdat het een gemengde (mannen en vrouwen) groep betrof. Dit druiste in tegen de opvattingen van Westerdijk. Voor Westerdijk was de (internationale) wetenschap principieel democratisch, en uitsluiting op welke grond dan ook was ongeoorloofd. In 1934 had de IFUW onder leiding van Westerdijk een resolutie aangenomen die stelde dat de IFUW nationale verenigingen die gekwalificeerde vrouwen uitsloten op grond van ras, godsdienst of politieke voorkeuren kon weren van lidmaatschap van de IFUW.<ref>{{Citeer boek|auteurlink=Patricia Faasse|titel=Een beetje opstandigheid.|datum=2012|bladzijdes=258-260.|ISBN=|bezochtdatum=|URLdatum=}}</ref> In Italië en Duitsland kwamen de nationale verenigingen onder vuur te staan van de fascistische en nazistische regimes. In Boedapest werd besloten dat hoewel de nationale verenigingen geweerd konden worden, de IFUW academische vrouwen uit deze landen alsnog individueel kon opnemen. De resolutie uit 1934 werd in 1939 ook toegevoegd aan Artikel 1 van de IFUW.<ref>{{Citeer boek|auteurlink=Faasse|titel=Een beetje opstandigheid.|datum=2012|bladzijdes=258-259.|ISBN=|bezochtdatum=|URLdatum=}}</ref> In lijn met deze resolutie hielp de IFUW vrouwelijke wetenschappers te ontsnappen uit nazi-Duitsland.<ref>{{Citeer web|url=http://uwind.mpiwg-berlin.mpg.de/en/node/21|titel=Aid to Refugees|bezochtdatum=13-10-2016|auteur=|datum=|uitgever=Max Planck Institute for the History of Science}}</ref> Ook schreef Westerdijk in 1937 samen met zes andere wetenschappers een brief naar [[Adolf Hitler]], in de tevergeefse hoop [[Liselotte Hermann]] vrij te krijgen.<ref>{{Citeer boek|auteurlink=Faasse|titel=Een beetje opstandigheid.|datum=2012|bladzijdes=279|ISBN=|bezochtdatum=|URLdatum=}}</ref>
