Tassilo III: verschil tussen versies

[[Desiderius van de Longobarden|Desiderius]] was een belangrijke tegenspeler van de Franken, wiens rijk echter in [[774]] door Karel de Grote veroverd werd. Tassilo verloor zijn Longobardische bondgenoot (en schoonvader). Voor Tassilo was ditde val van Desiderius een ramp, omdat hiermee ook de Beierse onafhankelijkheid opbedreigd was. Een deel van de tochtBeierse kwamadel tehad staanondertussen partij gekozen voor de nieuwe sterke man, Karel de Grote. In [[781]] eiste Karel de Grote dan ook dat hij naar [[Worms (stad)|Worms]] moest komen om zijn eed van trouw als vazal te hernieuwen. Tassilo vreesde voor zijn leven en eiste de uitwisseling van gijzelaars om zijn veiligheid zeker te stellen. In [[787]] trachtte hij steun van de paus te krijgen, maar [[paus Adrianus I]] verklaarde dat Karel in zijn recht stond en verleende bij voorbaat absolutie aan Karels soldaten in het geval van gewelddadig optreden. Karel eiste opnieuw dat Tassilo naar Worms moest komen en toen hijTassilo weigerde, vielen Frankische troepen Beieren binnen. Op 3 oktober zag Tassilo zich gedwongen bij [[Lechfeld]] toch de eed van trouw af te leggen. Hiermee was de onafhankelijkheid van Beieren tot een eind gekomen.

Zijn vrouw [[Liutberga]] trachtte nog de steun van de [[Avaren (Europees volk)|Avaren]] te krijgen voor een opstand. Toen had Karel er echt genoeg van. Tassilo werd naar de [[keizerspalts Ingelheim|Ingelheim]] gesommeerd en wegens eedbreuk berecht. De doodstraf werd weliswaar uitgesproken door de edelen van [[Karolingische Rijk|het Karolingische rijk]], maar Karel deinsde er toch voor terug zijn eigen neef ter dood te brengen. Hij liet Tassilo de [[tonsuur]] geven en dwong hem met Liutberga en hun kinderen het klooster in te gaan tot hun dood. Hiermee kwam het huis van de [[Agilolfingen]] ten einde.