Wim Suurbier: verschil tussen versies

Suurbier werd als de oudste van twee zonen geboren uit het eerste huwelijk Willem Suurbier en Nelly Kwint, en debuteerde op 5 januari [[1964]] in de verdediging van [[AFC Ajax]]. Hij speelde bijna altijd als opkomende rechtervleugelverdediger. In de periode met [[Rinus Michels]] als trainer (januari 1965-juni 1971) was het door Michels geïntroduceerde totaalvoetbal, met opkomende verdedigers en meeverdedigende aanvallers nog een unicum. Hij maakte met Ajax de glorietijd (1965/1966-1972/1973, de tijd van [[Johan Cruijff]]) mee: de verloren [[UEFA Champions League|Europacupfinale]] in 1969, en de gewonnen finales van 1971, 1972 en 1973, en zes landskampioenschappen. Nadien werd hij nog een zevendezeven keer kampioen met Ajax (1977). Met het [[Nederlands voetbalelftal|Nederlands elftal]] stond hij in de [[Wereldkampioenschap voetbal 1974|WK-finales van 1974]] en (als invaller) [[Wereldkampioenschap voetbal 1978|1978]], op beide toernooien met nummer 20. Ook speelde hij op [[Europees kampioenschap voetbal 1976]], waar Oranje 3e werd. Tussen 1966 en 1978 speelde Suurbier 60 interlands waarin hij drie maal scoorde. Suurbier wisselde in oktober 1977 Ajax voor [[FC Metz]]. Nog in hetzelfde seizoen (1977-1978) werd [[FC Schalke 04]] zijn werkgever. Vervolgens verdween hij naar de Amerikaanse [[Los Angeles Aztecs]], keerde heel even als huurling in Nederland terug ([[Sparta Rotterdam]], eind '80, begin '81) en vertrok vervolgens weer naar de [[Verenigde Staten]] waar een zware knieblessure zijn profloopbaan afbrak.