Stroomafnemer: verschil tussen versies

Bij de eerste [[elektrificatie]]s was de stroomafname aan de bovenkant van de rail. Dit was niet zo handig met ijzelvorming in de winterperiode en met betrekking tot de veiligheid. De rails liggen dan immers open en bloot en er kan gemakkelijk ongewenst elektrisch contact komen voor mens en dier. Bij latere elektrificaties is de stroomafname aan de onderkant of zijkant van de stroomrail. De stroomrail kan hierdoor gedeeltelijk afgeschermd worden.

 

 

Omdat gebruik in de werkplaats van een derde rail te gevaarlijk is hebben in onder meer Amsterdam de metrorijtuigen een kleine pantograaf waarbij in de werkplaats om veiligheidsredenen een stuk bovenleiding aanwezig is in plaats van een derde rail.

De Londense metro kent twee stroomrails: een stroomrail, aan de zijkant van het spoor, die onder spanning staat en een stroomrail tussen de rijrails om de retourstroom op te vangen. In de andere systemen, ook met bovenleiding, wordt de retourstroom afgevoerd via de rijrails.

 

Bij [[elektrische bussen]] is het periodiek laden van de accu de meest levensvatbare variant van het opladen van een elektrische bus. Het voertuig opladen bij de verschillende stop- en eindpunten zorgt ervoor dat de accu niet groot hoeft te zijn en doet over het algemeen een kleiner beroep op het elektriciteitsnet dan wanneer gekozen wordt voor de laadpaaltechniek. Hiervoor zijn verschillende soorten stroomafnemers ontwikkeld.

 

==Botsauto's==

[[Botsauto]]'s op de [[kermis]] bezitten meestal een verticale stang met een lusvormig sleepcontact dat stroom afneemt van een boven de rijvloer gespannen metalen net (een soort kippengaas) dat onder spanning wordt gezet waardoor de wagentjes het gehele lokaal kunnen berijden.