Antoine Henri Becquerel: verschil tussen versies

Op [[1 maart]] [[1896]] ontdekte hij bij toeval [[radioactiviteit]]. In [[1903]] kreeg hij de [[Nobelprijs voor de Natuurkunde]] met [[Pierre Curie|Pierre]] en [[Marie Curie]] "''ter erkenning van de buitengewone diensten die hij heeft verricht door zijn ontdekking van spontane radioactiviteit.''".

 

Henri Becquerel werd geboren in [[Parijs]] in een familie die helemaal toegewijd was aan het wetenschappelijk onderzoek. Zijn vader, [[Alexandre-Edmond Becquerel]], was hoogleraar toegepaste natuurkunde en had onderzoek gedaan naar zonnestralen, fotografie, de activiteit van hete gassen en luminescentie, terwijl zijn grootvader, [[Antoine César Becquerel]], lid was geweest van de [[Royal Society]] en de uitvinder was van een elektrolytische methode voor de extractie van metalen uit hun ertsen.

 

Becquerels vroege opleiding vond plaats aan het Lyceé Louis-le-Grand, daarna studeerde hij wetenschap aan de [[École Polytechnique]] en civiele techniek aan de [[École des Ponts et Chaussées]]. In 1877 verkreeg hij zijn graad en accepteerde hij een positie als ''ingénieur'' aan het Nationaal Ministerie van Bruggen en Wegen.

 

Gedurende zijn studiejaren aan de École des Ponts et Chaussées raakte Becquerel sterk geïnteresseerd in het onderzoekswerk van [[Michael Faraday]] naar het effect van magnetisme op licht. Faraday had in 1845 ontdekt dat gepolariseerd licht een draaiing ondergaat als het een magnetisch veld passeert (een fenomeen dat het [[Michael_Faraday#Faraday-effect|Faraday-effect]] wordt genoemd). Becquerel ontwikkelde een formule die de relatie verklaarde tussen deze draaiing en de refractie die de lichtstraal ondervindt wanneer deze een substantie passeert. De resultaten publiceerde hij in 1875 in zijn eerste wetenschappelijk artikel, hoewel hij later ontdekte dat zijn beginresulaten op bepaalde aspecten incorrect waren geweest.