Vlak voor de [[Tweede Kamerverkiezingen 1967|Tweede-Kamerverkiezingen van 1967]] verklaarden de leiders van de [[Katholieke Volkspartij]], [[Norbert Schmelzer]], de [[Anti-Revolutionaire Partij]], [[Barend Biesheuvel]] en de [[Christelijk-Historische Unie]], [[Jur Mellema]], officieel dat de drie partijen intensief zouden gaan samenwerken. Deze samenwerking zou in 1974 uiteindelijk leiden tot de vorming van het CDA. Na de verkiezingen van 1967 begonnen KVP, ARP en CHU formatiebesprekingen met de VVD, hetgeen uiteindelijk zou leiden tot de vorming van het [[kabinet-De Jong]]. Hiermee werd de hoop van de linkerflank van de ARP en de KVP op samenwerking met de [[Partij van de Arbeid (Nederland)|Partij van de Arbeid]] de bodem ingeslagen.
In maart 1967 vormde zich een groep "[[spijtstemmerSpijtoptant|spijtstemmers]]s" binnen de ARP, die verklaarden spijt te hebben van hun stem op de ARP nu er een keuze voor samenwerking met de VVD gemaakt was. Zij publiceerden een advertentie in [[Trouw (krant)|Trouw]], gericht aan het bestuur van de ARP. Zij stelden dat door de samenwerking met de VVD de evangelisch-radicale koers die de ARP beleden had niet tot uitvoering zou komen. Sinds april kwamen deze spijtstemmers regelmatig bijeen met progressieve dissidenten binnen de KVP in [[American Hotel]]. Zo werd de [[Americain groep]] gevormd. Onder anderen oud-KVP-premier [[Jo Cals]] en toekomstig CDA-premier [[Ruud Lubbers]] behoorden hiertoe, ook [[Wilhelm Friedrich de Gaay Fortman|Wilhelm de Gaay Fortman]], een prominent anti-revolutionair, en zijn zoon [[Bas de Gaay Fortman]]. In mei richtten ze formeel de Werkgroep Christen-Radicalen op, die gericht was op het steunen van progressieve ontwikkelingen binnen de ARP en de KVP. De groep was redelijk succesvol in de KVP, die na de verloren verkiezingen van 1967 op zoek was naar een nieuw profiel.
