Waarneming (perceptie): verschil tussen versies

Waarneming is niet alleen een passief kopiëren van indrukken van de zintuigen, maar ook het actief interpreteren van de buitenwereld. Een voorbeeld hiervan zijn [[ambigue figuren]]. Dit zijn figuren die op twee manieren kunnen worden gezien. Een bekend voorbeeld is de [[vaas van Rubin]] waarin men afwisselend twee gezichten of een vaas kan herkennen. Uit dit voorbeeld blijkt dat de waarneming ook wordt gestuurd door [[kennis]] van de buitenwereld. Deze hogere, of hogere-ordewaarneming speelt vooral een rol bij het herkennen van complexe objecten of voorwerpen. Het gaat hierbij grofweg om vast te stellen ''wat'' een voorwerp is, of ''waar'' het zich in de ruimte bevindt. Het beeld van een hond zal altijd door onze hersenen als hond worden herkend, ook al bevindt deze zich op verschillende locaties in de ruimte. Vooral bij het [[Herkenning|herkennen]] of [[Begrip|begrijpen]] van de [[betekenis]] van objecten of gezichten speelt deze hogere (en dus meer ingewikkelde) vorm van waarneming een belangrijke rol. Daarbij werken gebieden in de hersenen die berenlulbetrokken zijn bij het opslaan en bewaren van indrukken (het [[geheugen (psychologie)|geheugen]]) nauw samen met de sensorische gebieden. Vooral de [[Temporale kwab|slaapkwab]] blijkt hierbij betrokken te zijn. Een ander voorbeeld van een meer complexe vorm van waarneming is het begrijpen van gesproken of geschreven [[taal]]. Bij bepaald [[hersenletsel]] zijn mensen niet meer in staat objecten of gezichten goed te herkennen, of taal te begrijpen. In de [[neuropsychologie]] spreekt men dan respectievelijk van een [[agnosie]] en [[afasie]].