|
==Wettelijke status==
Mensen met een assistentiehond worden soms de toegang geweigerd tot openbare gelegenheden zoals bioscopen, restaurants of taxi. Er wordt daarom gepleit voor wetgeving waarin de rechten en plichten van assistentiehondgebruikers is vastgelegd. Dat zou kunnen via aanpassing van de [[Algemene wet gelijke behandeling]]. In Engeland en Frankrijk bestaat reeds wetgeving over assistentiehonden.
Op 14 juli 2016 is het VN-verdrag toegang voor mensen met een beperking geratificeerd. Hierin is onder andere het volgende amendement opgenomen (met betrekking op assistentiehonden):
TWEEDE KAMER DER STATEN-GENERAAL 2
Vergaderjaar 2015-2016
33 990 Uitvoering van het op 13 december 2006 te New York tot stand gekomen Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap (Trb. 2007, 169)
Nr. 20 GEWIJZIGD AMENDEMENT VAN DE LEDEN BERGKAMP EN KEIJZER TER VERVANGING VAN DAT GEDRUKT ONDER NR. 15
Ontvangen 9 december 2015
De ondergetekenden stellen het volgende amendement voor:
Artikel I wordt als volgt gewijzigd:
1. Voor onderdeel A wordt een onderdeel ingevoegd, luidende:
0A
Artikel 2 wordt als volgt gewijzigd:
1. Voor de tekst wordt de aanduiding “1.” geplaatst.
2. Er wordt een lid toegevoegd, luidende:
2. Onder het verrichten van doeltreffende aanpassingen wordt in ieder geval verstaan het toelaten van assistentiehonden.
2. Na onderdeel B wordt een onderdeel toegevoegd, luidende:
C
In artikel 6c wordt “Artikel 2” vervangen door: Artikel 2, eerste lid,.
Toelichting
Dankzij assistentiehonden kunnen mensen met een handicap of chronische ziekte participeren in de samenleving en sociale contacten onderhouden. Om dit in stand te houden, en om geen onderscheid te maken, zoals artikel 2, eerste lid, voorschrijft, moeten mensen dus vergezeld van hun assistentiehond kunnen deelnemen aan de maatschappij.
De indieners willen met dit amendement expliciet maken dat onder het verrichten van doeltreffende aanpassingen ook het toelaten van assistentiehonden moet worden verstaan. Door dit in de wet op te nemen sluiten de indieners aan bij de ambitie van de regering om vooruitgang te blijven boeken zodat de samenleving steeds meer inclusief en toegankelijker wordt, ook op het gebied van assistentiehonden. Het specifiek in de in de wet opnemen van het toelaten van assistentiehonden draagt eveneens bij aan de gewenste bewustwording van de mate waarin een persoon afhankelijk kan zijn van een assistentiehond en dat weigering van de toegang van een assistentiehond veelal inhoudt dat de betrokken persoon eveneens wordt geweigerd.
Het weigeren van een assistentiehond kan slechts wanneer dit een onevenredige belasting vormt (1) (artikel 2, eerste lid) of wanneer dit noodzakelijk is ter bescherming van de veiligheid (2) en de gezondheid (3) (artikel 3, eerste lid, onder a). Zo acht de indiener het denkbaar dat een hond wordt geweerd van een ziekenhuisafdeling, waar ernstig zieke patiënten, die vatbaar zijn voor ziektekiemen, worden behandeld.
Bergkamp
Keijzer
==Training==
| 