Hunnenrede: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Spelfout gecorrigeerd Labels: Bewerking via mobiel Bewerking via mobiele app |
k Wikipedia:Wikiproject/SpellingCheck. Help mee!, replaced: tenminste → ten minste met AWB |
||
Regel 15:
Er kan dan ook weinig twijfel aan bestaan dat Wilhelm II de soldaten wilde aanzetten tot een harde strafexpeditie. Waarschijnlijk zag de Duitse keizer dit als zijn recht, als vergelding voor de moord op [[Klemens Freiherr von Ketteler]], een daad die binnen en buiten Duitsland als barbaars en strijdig met het internationale recht werd gezien. Daarbij kunnen koloniale denkbeelden als 'white man's burden' (het recht en de plicht van de blanke Europeaan de niet-blanken 'beschaving bij te brengen') mee hebben gespeeld, alsmede de angst van Europa voor het '[[gele gevaar]]'. Soldaten die de rede hadden aangehoord interpreteerden deze ook als een instructie tot hard optreden tegen de Chinezen.
Wilhelms infanterieregiment kwam overigens te laat in China aan om nog van enige invloed op het krijgsverloop te zijn. Wel ondernamen de Duitsers na het succesvol neerslaan van de opstand een aantal strafexpedities in de omgeving van Beijing. Hierbij werd bruut geplunderd maar de Duitsers waren hierin zeker niet de enigen. Franse, Russische en Japanse troepen zouden zich eveneens schuldig hebben gemaakt aan oorlogsmisdaden tegen de bevolking. Generaal [[Chaffee]] meldde later dat voor elke geëxecuteerde Boxer
Al vlak na het uitspreken werd de rede bekritiseerd in binnen- en buitenland. Tijdens de [[Eerste Wereldoorlog]] gebruikten de Britten deze rede in hun [[propaganda (communicatie)|propaganda]] als een bewijs voor het oorlogszuchtig karakter van de Duitsers. Hierbij werd met name het platbranden van Leuven en de universiteitsbibliotheek op 25 augustus 1914 propagandistisch uitgebuit: de Duitsers werden gepresenteerd als barbaarse plunderaars en vernielers van eeuwenoude gebouwen en kennis. De Duitsers werden sindsdien door de Britten beschreven als de Hunnen.
| |||