George Sand: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k →Literaire carrière: -niet neutrale zegswijze |
k Linkfix, geen link naar dp’s, help mee!! |
||
Regel 30:
Toch kon men in deze kalme periode al de eerste tekenen van onrust opmerken. Het verschijnen van Jean-Pierre Aurélien de Sèze, advocaat-generaal te [[Bordeaux (stad)|Bordeaux]], zorgde voor instabiliteit in het huwelijk van George Sand. Zij ontmoette hem voor het eerst in 1825. Vijf jaar lang onderhielden zij een levendige briefwisseling. Tijdens deze periode ontmoetten ze elkaar echter vrij zelden. De relatie was [[Platonische relatie|platonisch]], maar wist toch de [[Jaloezie (gevoel)|jaloezie]] van Sands man op te wekken. De eerste scheuren in hun huwelijk manifesteerden zich. Sand realiseerde zich dat haar man meer interesse had voor zijn vee en de jacht dan voor haar. Op zijn beurt vond baron Dudevant het moeilijk getrouwd te zijn met een vrouw die intellectueel duidelijk zijn meerdere was.
Al die tijd had George Sand ook een innige band met Stéphane Ajasson de Gransagne, die zij al sinds haar jeugd kende. Hun relatie was steeds een onderwerp van [[roddel]] geweest, maar rond 1827 werden de roddels rond een [[buitenechtelijke relatie]] zo sterk dat men zelfs het [[Vader (familie)|vaderschap]] van haar dochter Solange (geboren op 13 september 1828) aan de Gransange toeschreef.
Uiteindelijk was de afstand tussen de echtgenoten te groot geworden en besloten George Sand en haar man uit elkaar te gaan. Sand had opnieuw contact gezocht met haar jeugdvrienden en vormde met hen een vrolijke groep waarbij baron Dudevant zich buitengesloten voelde. De baron van zijn kant bracht zijn tijd door met drinkgelagen en had meerdere avontuurtjes met dienstmeisjes. Het echtpaar ging in 1831 uit elkaar. De wettelijke echtscheiding volgde echter pas in 1836. Sand verwierf toen ook het [[hoederecht]] over haar twee kinderen.
Regel 54:
Na haar mislukte relatie woonde Sand weer alleen in Parijs. Samen met haar vriendin [[Marie d'Agoult|Mme d'Agoult]], startte zij een [[salon (bijeenkomst)|salon]] in het Hôtel de France, waar zij beroemdheden uit de artistieke en literaire wereld ontvingen. Daar ontmoette Sand onder andere de rationalistische schrijver [[Hughes Félicité Robert de Lamennais|Lamennais]] en de filosoof [[Pierre Leroux]] die haar respectievelijk in contact brachten met religieus [[mysticisme]] en het [[socialisme]]. Leroux' socialisme, dat meer [[Utopisch socialisme|utopisch]] dan politiek was, had een grote invloed op Sand, zoals blijkt uit haar roman ''Spiridion'' (1839). Het leidde Sand bovendien ook naar [[theosofie]] en [[spiritisme]]. Voor Lamennais schreef zij enkele artikels in ''Le Monde'', maar uiteindelijk brak zij met hem omdat zij op bepaalde vlakken (bijvoorbeeld vrouwenrechten) niet op dezelfde golflengte zaten. Sands nieuwe interesses deden nog andere sociale romans verschijnen: ''Horace'' (1841), ''Consuelo'' (1842), ''Le meunier d'Angibault'' (1845). Door haar sociaal engagement stond zij ook positief tegenover de [[Februarirevolutie (1848)|Revolutie van 1848]] en wierp ze zich in de politieke actie aan de zijde van de republikeinse politicus [[Alexandre Auguste Ledru-Rollin]]. Toch ontgoochelde de revolutie haar tijdens het Juni-oproer en trok zij zich terug uit de politiek.
In de salons ontmoette Sand, die ook een grote liefde voor de muziek had, in 1836 haar volgende grote liefde: de Poolse [[componist]]-[[pianist]] [[Frédéric Chopin]]. Maar tot een echte verhouding kwam het pas drie jaar later. Hun relatie was vrij discreet, aangezien Chopin de reactie van zijn familie vreesde. Ze zou negen jaar duren, tot 1847, en zou nu als een [[latrelatie]] te boek staan. De winter van 1838-39 bracht Sand met hem door in een verlaten karthuizerklooster op [[Majorca]], waar Chopin tevergeefs genezing hoopte te vinden van zijn beginnende tuberculose. Een verslag van dit verblijf kan men vinden in Sands werk ''Un Hiver à Majorque'' (1842). De zomer van 1839 brachten ze door te Nohant. Chopin bezat een gecompliceerd, egocentrisch karakter en had moeite met de socialistische vriendschapsbanden van Sand. Bovendien stelde Maurice, Sands zoon, zijn moeders relatie met Chopin niet op prijs. Op zijn beurt was de componist juist erg ingenomen met Sands vrijgevochten dochter Solange. Daarom was hij ontstemd toen hij vernam dat Sand had ingestemd met het huwelijk (in 1847) van haar dochter met de beeldhouwer Jean-Baptiste Clésinger, een vrij brutale, aan alcohol verslaafde man. Kort daarop werd Chopin ziek. Hij was niet in Nohant toen er een geweldige ruzie ontstond tussen Clésinger aan de ene kant en George Sand en Maurice aan de andere kant. George Sand brak volledig met haar dochter en eiste van Chopin dat hij dat ook zou doen. Dat deed hij echter niet en op 24 juli 1847 pleitte hij in een brief aan George Sand voor een verzoening tussen haar en haar dochter. In reactie hierop verbrak Sand in een brief van 28 juli de relatie die negen jaar had geduurd.
Chopin was niet de enige componist die door Sand werd bewonderd. Zij had ook een grote bewondering voor [[Franz Liszt]], die zij via Musset had leren kennen.
Regel 122:
* ''Flamarande'' (1875)
* ''La Tour de Percemont'' (1876)
==Externe links==▼
* [http://www.georgesand.culture.fr/fr/index.htm Site (in het Frans) over het leven en werk van George Sand]▼
* [http://encyclopedia.jrank.org/SAC_SAR/SAND_GEORGE_1804_1876_.html Artikel over George Sand in de 1911 Encyclopedia Britannica]▼
{{Appendix|1=bronvoet|2=
Regel 133 ⟶ 137:
{{References}}
}}
▲==Externe links==
▲* [http://www.georgesand.culture.fr/fr/index.htm Site (in het Frans) over het leven en werk van George Sand]
▲* [http://encyclopedia.jrank.org/SAC_SAR/SAND_GEORGE_1804_1876_.html Artikel over George Sand in de 1911 Encyclopedia Britannica]
{{DEFAULTSORT:Sand, George}}
| |||