Arabisch-Palestijnse opstand: verschil tussen versies

Een maand na het begin riep van de opstand riep het Hoge Comité op tot een algemene staking, demonstraties in heel het land, het niet-betalen van belastingen en een economische boycot van de Joden. In [[Jeruzalem]] was de grootste demonstratie: 2000 deelnemers binnen de muren van de Oude Stad. De opstanddemonstraties werd een gewapende opstand toen drie weken erna de Britse politie het vuur opende op demonstranten in [[Jaffa]]. <ref> A History of Modern Palestine, Ilan Pappé, Cambridge University Press,2004/06, blz. 105 </ref>. Er werden bomaanslagen gepleegd op de oliepijpleiding van [[Kirkoek (plaats)|Kirkoek]] naar [[Haifa]] en op spoorlijnen en treinen. Ook werden Joodse nederzettingen en Joods-Palestijnse burgers aangevallen.

De staking eindigde in oktober 1936. De Britten riepen de [[Commissie-Peel]] in het leven, die de oorzaken van de opstand moest onderzoeken en met aanbevelingen moest komen. In juli [[1937]] kwam [[William Robert Wellesley Peel]] met het voorstel om Palestina te verdelen, : een klein joods gedeelte en een deel dat bij Transjordanië getrokken zou moeten worden. Een voorstel dat door de Britse regering werd afgewezen. In de herfst van 1937 laaide het geweld weer op na de moord op de Britse bestuurder van Nazareth, Andrews. De gewelddadigheden hielden aan in 1938 en verliepen uiteindelijk in 1939.

De Britten wisten na deze moordaanslag de opstand met grof geweld de kop in te drukken. Zij breidden hun strijdkrachten uit tot 20.000 man. Maatregelen die de Britten troffen waren onder meer de instelling van een avondklok, het vasthouden in administratieve hechtenis en het verwoesten van 5000 huizen. Bijna 150 Arabieren werden ter dood veroordeeld en de belangrijkste Arabische leiders werden aangehouden of werden verbannen of vluchtten (zoals Al-Hoesseini).De gewelddadigheden hielden aan in 1938 en verliepen uiteindelijk in 1939.