Geschiedenis van Oekraïne: verschil tussen versies

In november 2013 weigerde Janoekovytsj een [[Associatieverdrag tussen de Europese Unie en Oekraïne|associatieverdrag met de Europese Unie]] te ratificeren. Hierop werd Oekraïne het toneel van grootschalige demonstraties, die aanvankelijk pro-Europa waren, maar in januari 2014 steeds meer het karakter kregen van een volksopstand tegen de regering van Janoekovytsj. Opnieuw werd er massaal op het [[Majdan Nezalezjnosti|Onafhankelijkheidsplein]] in Kiev gebivakkeerd, kwam het tot rellen en werden er regeringsgebouwen bestormd. De situatie escaleerde op 18 februari 2014, toen er werd geschoten op de demonstranten. Het westen beweert dat de schoten zijn gelost door de oproerpolitie. Tegenstanders van deze visie stellen dat Janoekovytsj nooit het bevel heeft gegeven op de opstandelingen te schieten en dat de schoten zijn gelost door de tegenstanders van Janoekovytsj om hem de schuld in de schoenen te schuiven. In de dagen die volgden, werd er hevig gevochten, waarbij in totaal ruim honderd doden en honderden gewonden vielen. Op 21 februari kwam het tot een omslag, toen president Janoekovytsj uit Kiev verdween, om eerst naar [[Charkiv]] te vluchten, vervolgens naar de [[Krim]] en uiteindelijk naar Rusland. Op 22 februari werd hij door de [[Verchovna Rada]] uit zijn ambt gezet en een dag later werd parlementsvoorzitter [[Oleksandr Toertsjynov]] tot waarnemend president benoemd. Joelia Tymosjenko werd vrijgelaten uit de gevangenis.

 

{{Zie ook|Zie ook [[Euromaidan]] en [[Krimcrisis]].}}

Op 27 februari werd er, op initiatief van de demonstranten, een [[Regering-Jatsenjoek|overgangsregering]] benoemd onder leiding van premier [[Arseni Jatsenjoek]]. Buurland Rusland erkende de nieuwe regering niet en betitelde deze als illegaal. Rusland beweerde dat sprake zou zijn van een coup. Een groot deel van deze regering zou bestaan uit 'terroristen en fascisten'. Tevens bezette Rusland de Krim waarna een omstreden 'volksreferendum' uitwees dat de meerderheid van de Krimbevolking zich wilde aansluiten bij Rusland. Sinds eind maart hebben zich aan de oostzijde van de Oekraïense grens tienduizenden Russische troepen verzameld, waarvan de reden niet bekend is. Het westen en Oekraïne zijn bang voor een inval in Oekraïne (dat zich hierop voorbereidt<ref>{{en}} {{Citeer nieuws |url=http://edition.cnn.com/2014/03/28/opinion/motyl-ukraine-military-buildup/index.html?hpt=hp_t2 |titel=Ukraine prepares for war |datum=28 maart 2014 |bezochtdatum=30 maart 2014}}</ref>), terwijl Rusland zegt dat zij met militaire oefeningen bezig zijn.<ref>{{en}} {{Citeer nieuws |url=http://edition.cnn.com/2014/03/28/world/europe/russia-ukraine-troop-buildup/ |titel=What do we know about Russia's troop buildup on Ukraine's border? |datum=28 januari 2014 |bezochtdatum=28 maart 2014}}</ref> Op 27 maart werd de annexatie veroordeeld door de [[Algemene Vergadering van de Verenigde Naties]].<ref>{{Citeer nieuws |url=http://www.un.org/News/Press/docs/2014/ga11493.doc.htm |titel=General Assembly Adopts Resolution Calling Upon States Not To Recognize Changes In Status Of Crimea Region |datum=27 maart 2014|bezochtdatum=29 maart 2014}}</ref> Daarna begonnen door Rusland gesteunde separatisten een aansluitingsbeweging bij Rusland. De separatisten hadden aanvankelijk grote gebieden in het oosten in handen. Na gevechten vielen steden als [[Slavjansk]] in handen van het Oekraïense leger. Bij de [[Oekraïense presidentsverkiezingen 2014|Oekraïense presidentsverkiezingen op 25 mei 2014]] won de onafhankelijke kandidaat [[Petro Porosjenko]] met een absolute meerderheid.