Oudengels: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
details |
k wikilink |
||
Regel 2:
'''Oudengels''' (ook wel bekend als '''Angelsaksisch''' of '''Ænglisc''') is een vroege vorm van de [[Engels|Engelse taal]] die werd gesproken in delen van wat nu [[Engeland]] en Zuid-[[Schotland]] is, tussen het midden van de vijfde eeuw en het midden van de twaalfde eeuw.
Oudengels is een [[Ingveoonse talen|Ingveoonse taal]], een subgroep van de West-Germaanse talen. Het valt onder dezelfde taalgroep als [[Oudsaksisch]] en [[Oudfries]]. Het is ook vrij gelijkend aan [[Oudnoords]] (en aan modern [[IJslands]]). Anders dan modern Engels is Oudengels een taal rijk aan [[morfologie (taalkunde)|morfologische]] diversiteit en wordt het in principe zo gespeld als het wordt uitgesproken, dat wil zeggen, de [[orthografie]] was relatief consequent, alhoewel niet vastgelegd. [[Fonologie|Fonologisch]] bezat het Oudengels een aantal [[Foneem|fonemen]] die in latere stadia verloren gingen, zoals de /y:/ en de /ç/. Er bestond ook, zoals in het modern Engels nog het geval is, regionale kleuring.
Het Oudengels bezat vijf [[naamval|naamvallen]]; het feit dat hedendaags Engels er slechts nog twee heeft, wijst op een sterk morfologisch verval, dat het gevolg was van grote vermenging met Normandisch [[Frans]] na de [[Slag bij Hastings]] in 1066 – gemakshalve neemt men dit jaar wel eens als grenspunt tussen Oud- en [[Middelengels]]. Een verder gevolg van de Normandische invasie was de verregaande romanisering van het Engels. Tot die tijd was Engeland veelal op Noordwest-Europa georiënteerd. Na de invasie werd het betrokken in de continentaal-Europese cultuur. Daardoor onderging het Engels in latere eeuwen een grote invloed van het Frans. Het modern Engels heeft een woordenschat die voor iets minder dan de helft uit [[romaanse talen|romaanse]] woorden bestaat. In het Oudengels ontbreekt die invloed: het is een volledig [[Germaanse talen|Germaanse taal]], met [[Oudnoords]]e invloeden door contact met de [[Vikingen]].
| |||