Diocletianus: verschil tussen versies

Na zijn verheffing tot keizer werden in plaats van Carinus en Numerianus, Diocletianus en [[Lucius Caesonius Bassus]]<ref>Zijn volledige naam was L. Caesonius Ovinius Manlius Rufinianus Bassus.</ref> tot [[consul (Rome)|consul]]s benoemd en namen zij de ''[[fasces]]'' ter hand.<ref>{{aut|Barnes}}, ''Constantine and Eusebius'', blz. 5; {{aut|Bowman}}, "Diocletian and the First Tetrarchy" (CAH), blz. 69; {{aut|Potter}}, blz. 280; {{aut|Southern}}, blz. 134.</ref> Bassus was een lid van een [[Senaat (Rome)|senatoriale]] familie uit [[Campania]], een voormalig consul en proconsul in de senatoriale provincie [[Africa (Romeinse provincie)|Africa]], die door Probus was uitverkozen vanwege zijn voornaamheid.<ref name=BNSCE5>{{aut|Barnes}}, ''Constantine and Eusebius'', blz. 5.</ref> Hij was bedreven op terreinen van het regerinsgbeleid,regeringsgbeleid waarin Diocletianus vermoedelijk nog geen ervaring had opgedaan.<ref name=P280/> Diocletianus' verheffing van Bassus tot consul symboliseerde zijn verwerping van Carinus' regering in Rome en zijn weigering om tweede viool in het orkest van een andere keizer te spelen,.<ref name=BNSCE5/> ookOok gaf het zijn bereidheid aan om de al lang bestaande samenwerking tussen de senaat en de militaire aristocratie van het rijk voort te zetten.<ref name=P280/> Hij verbond zo ookzodoende zijn succes aan dat van de Senaat, wiens steun hij nog nodig zou hebben als hij zou besluiten een mars op Rome te ondernemen.<ref name=BNSCE5/>

Diocletianus was niet de enige uitdager van Carinus' regering: de [[usurpator]] [[Julianus I|M. Aurelius Julianus]], Carinus' ''corrector Venetiae'', trok na de troonsbestijging van Diocletianus de controle over Noord-[[Italië]] en [[Pannonië|Pannonia]] naar zich toe.<ref>{{aut|Barnes}}, ''Constantine and Eusebius'', blz. 5; {{aut|Bowman}}, "Diocletian and the First Tetrarchy" (CAH), blz. 69; {{aut|Leadbetter}}, "Carinus"; {{aut|Southern}}, blz. 134-35; {{aut|Williams}}, blz. 38. zie ook {{aut|Banchich}}.</ref> Julianus liet eigen munten slaan in de munt van Siscia (het huidige [[Sisak (Kroatië)|Sisak]] in Kroatië). Hij liet zich tot keizer uitroepen en beloofde vrijheid. Het was allemaal goede publiciteit voor Diocletianus, en het hielp hem in zijn afbeeldenvoorstellen van Carinus als een wrede en onderdrukkende tiran.<ref>{{aut|Southern}}, blz. 134-5.; {{aut|Williams}}, blz. 38.</ref> Julianus' strijdkrachten waren echter zwak, en werden al snel uiteen geslagen toen Carinus' legers van [[Britannia (Romeinse provincie)|Britannia]] naar Noord-Italia trokken.

OndanksHoewel het feit dat hijCarinus over een sterker, krachtiger leger beschikte, was Carinus’zijn positie zwak. Zijn heerschappij was impopulair; later werd beweerd dat hij de Senaat slecht had behandeld en zich ook nog schuldig had gemaakt aan het verleiden van een aantal vrouwen van zijn officieren.<ref>{{aut|Barnes}}, ‘’Constantine and Eusebius'', blz, 5; {{aut|Williams}}, blz. 37-38 </ref> Het is mogelijk dat [[Constantius Chlorus]], de gouverneur van Dalmatia en Diocletianus’ collega bij de Protectores domestici, al in de vroege lente naar Diocletianus was overgelopen.<ref>{{aut|Potter}}, blz. 280; {{aut|Williams}}, blz. 37</ref> Toen de [[slag om de Margus]] begon, liep Carinus' prefect Aristobulus ook over.<ref name=P280/> In de loop van de strijd werd Carinus door zijn eigen mannen gedood. Na de overwinning van Diocletianus bevestigden zowel het westelijke als het oostelijke leger hem als Augustus.<ref> {{aut|Barnes}}, ''Constantine and Eusebius'', blz. 5.; {{aut|Bowman}}, "Diocletianus and the First Tetrarchy" (CAH), 69; {{aut|Odahl}}, blz. 40; {{aut|Williams}}, blz. 38.</ref> Diocletianus eiste een eed van trouw van het verslagen leger en vertrok vervolgens naar Italia.<ref>{{aut|Southern}}, blz. 135.; {{aut|Williams}}, blz. 38.</ref> Na de dood van [[Carinus]] in 285 was Diocletianus alleenheerser over het [[Romeinse Rijk]].