Ivan Toergenjev: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 26:
In de jaren 1840-1850 leerde Toergenjev een aantal mensen kennen die bepalend zouden zijn voor zijn verdere leven en denken. Te Berlijn maakte hij kennis met [[Michail Bakoenin]] die toentertijd een [[panslavisme|panslavist]] was en later een [[anarchisme|anarchist]] werd. Toergenjev verdiepte zich toentertijd in de Duitse [[idealisme|idealistische filosofie]]. Terug in Rusland ontmoette hij in [[1843]] de criticus [[Vissarion Belinski]], die een sterke invloed op zijn stijlopvattingen uitoefende. Zijn kennismaking in deze jaren met de beroemde zangeres [[Pauline Viardot Garcia]] was het begin van een levenslange liefde die hij voor haar zou koesteren en die op latere leeftijd overging in een trouwe vriendschap voor de gehele familie Viardot.
Van 1847 tot 1851 bevond Toergenjev zich in Parijs, waar hij getuige was van het [[revolutiejaar 1848]] en kennismaakte met onder andere [[Alexander Herzen]]. Na zijn Parijse periode keerde hij terug naar Rusland, waarna hij weer naar Frankrijk toog en lange reizen door Duitsland en Italië maakte. Toergenjevs relaties in Engeland en Frankrijk (Herzen, Bakoenin) kwamen hem in Rusland op beschuldigingen van revolutionaire activiteiten te staan. Deze beschuldigingen werden door hem fel bestreden: hij was altijd vóór liberale hervormingen, maar tegen gewelddadige revolutie. In 1864 werd hij uiteindelijk vrijgesproken. Vanaf die tijd zou hij in het Westen wonen ([[Parijs]], maar ook Duitsland en Engeland), als een typische Russische emigré (hij was een vaak geziene gast op soirees), en nog slechts voor korte verblijven zijn vaderland bezoeken. Pas in de laatste jaren van zijn leven bracht hij weer wat langere perioden in Rusland door. Hij bracht er onder andere een bezoek aan [[Leo Tolstoj]], met wie hij eerder gebrouilleerd was geraakt. In de zomer van 1882 verhinderde ziekte (kanker in schouder en ruggengraat) hem echter Rusland andermaal te bezoeken. Zijn laatste levensjaar bracht hij zittend door, omdat hij niet meer kon liggen. Hij dicteerde zijn laatste verhaal (Le fin) aan Pauline Viardot. In september 1883 stierf hij uiteindelijk na een lang ziekbed te
Toergenjev kende een enerverend, bewogen en rijk gevuld leven, hetgeen diverse veelgeprezen biografieën heeft opgeleverd. Vermeldenswaard is ook het boek 'Toergenjevs liefde' (2003) van de Nederlandse schrijfster [[Daphne Schmelzer]], over Toergenjevs liefde voor Pauline Viardot.
| |||