Euroscepsis in het Verenigd Koninkrijk: verschil tussen versies

In de jaren voor de oprichting van de EGKS, pleitte voornamelijk Britse extreemrechtse politici, zoals [[Oswald Mosley]], voor verdere integratie binnen Europa.<ref>{{en}}Gottlieb, J., Thomas, P. (2003). ''Culture of Fascism: Visions of the Far Right in Britain''. p. 75</ref><ref>{{en}}Drábik, J. (2012). ''Oswald Mosley's Concept of a United Europe. A Contribution to the Study of Pan-European Nationalism in the Twentieth Century''. Praag: Charles Univerisity in Prague.</ref> De Britse elite ging er niet vanuitvan uit dat Groot-Brittannië zou kunnen deelnemen als simpelweg 'lid' van de Europese Gemeenschappen.<ref>{{de}}Quante. J. (2013). ''Die britische Europapolitik im Spiegel von Karikaturen''. LIT Verlag Münster.</ref> Deze reserveringen waren in mindere mate gebaseerd op economische overwegingen, maar eerder gebaseerd op politieke filosofie.<ref>{{en}}Gehler, M. (2009). ''From common market to European Union building''. Böhlau Verlag Wien.</ref> Het idee van ongelimiteerde [[soevereiniteit]], gebaseerd op het Britse juridische systeem en parlementaire traditie, was en is hooggewaardeerd in Groot-Brittannië. Het [[gebrek aan democratie binnen de Europese Unie]], waaronder twijfel over de legitimiteit van de [[Europese Commissie]] en het [[Europese Parlement]], vormen de basis van het Britse euroscepsis. Ook de alsmaar stijgende kosten van lidmaatschap en de negatieve impact van de EU-regelgeving op het Britse bedrijfsleven worden genoemd als bezwaren.<ref>{{en}}Winnett, R., Waterfield, B (2011). [http://www.telegraph.co.uk/news/politics/8417255/300-a-year-the-cost-to-each-taxpayer-of-funding-EU.html ''£300 a year: the cost to each taxpayer of funding EU'']. Londen: The Daily Telegraph. Geraadpleegd op 8 juni 2011.</ref><ref>{{en}}[http://www.dailymail.co.uk/debate/article-1228769/MAIL-COMMENT-EU-democracy-lose-relentless-expansion-continues.html ''EU ‘democracy’ and why we always lose as its relentless expansion continues'']. Londen: Daily Mail. 18 november 2009. Geraadpleegd op 2 augustus 2011.</ref>

In de jaren zestig kon de [[Conservative Party (Verenigd Koninkrijk)|Conservatieve]] regering van Groot-Brittannië rekenen op verzet van Europese landen omtrent toetreding tot de Gemeenschappen. Met name de Franse president [[Charles de Gaulle]] was tegen.<ref>{{en}}Quante.J. (2013). ''Draw into the Heart of Europe?''. LIT Verlag Münster.</ref> In plaats van dat Groot-Brittannië een leidinggevende rol werd aangeboden, werd het land op een jarenlange 'wachtlijst' geplaatst. Dit werd door pro-Europese Britten als een belediging ervaren. De Gaulle's veto in 1963 was een nederlaag voor de regering van [[Harold Macmillan]].<ref>{{en}}Young, H. (1998). ''This Blessed Plot: Britain and Europe from Churchill to Blair''. Overlook Press.</ref> Het Verenigd Koninkrijk kreeg te maken met economische achteruitgang alsook een serie politieke schandalen. Deze ontwikkelingen deed de verhouding tussen het Verenigd Koninkrijk en Europa geen goed. Nadat Charles de Gaulle werd vervangen door [[Georges Pompidou]], werd dehet veto opgeheven. In 1970 begonnen, onder de pro-Europese regering van [[Edward Heath]], de onderhandelingen over Britse deelname. Heath had te maken met een verschil van mening omtrent het [[Gemeenschappelijk landbouwbeleid]] en de relatie met het [[Britse Gemenebest]]. In 1972 werden de toelatingsverdragen getekend door alle lidstaten, behalve [[Noorwegen]].

De discussie tussen eurosceptici en voorstanders van EU speelt zich voornamelijk af binnen de Britse politieke partijen, waarvan de aanhang verschillende standpunten innemen. De twee grootste partijen in Groot-Brittannië, de [[Conservative Party (Verenigd Koninkrijk)|Conservative Party]] en de [[Labour Party (Verenigd Koninkrijk)|Labour Party]], kennen beidenbeide een breed intern spectrum van standpunten over de Europese Unie.