Klinische pathologie: verschil tussen versies

Een '''klinisch patholoog''' is een [[medisch specialist]], die zich voornamelijk bezig houdtbezighoudt met het stellen van [[diagnose]]n door weefsel- en celonderzoek. Een diagnose komt tot stand door een samenwerking tussen verschillende methoden: [[Anamnese (medisch)|anamnese]], lichamelijk onderzoek, [[bloedonderzoek]], [[röntgenonderzoek]]. Bij sommige ziekten is [[weefselonderzoek]] noodzakelijk. Dit kunnen kleine stukjes weefsel zijn ([[histologie]]) of onderzoek van losse cellen ([[cytologie]]); de preparaten hiervan worden door de patholoog bekeken onder een microscoop. Aangezien een patholoog de bouw van normaal weefsel kent, kan hij afwijkingen, zoals kanker of een ontsteking, herkennen en benoemen. De diagnose kanker kan in de meeste gevallen alleen vastgesteld worden door microscopisch onderzoek door de patholoog. De patholoog is ook verantwoordelijk voor het doen van klinische [[autopsie|obductie]]s.

Er zijn in Nederland ongeveer 350 klinisch pathologen werkzaam. De hoeveelheid weefsels dat jaarlijks bewerkt en bekeken wordt is enorm: ruim één miljoen histologische onderzoekingen en één miljoen cytologische onderzoekingen, waarvan 800.000 [[Uitstrijkje (baarmoederhals)|uitstrijkjes]] van de [[baarmoederhals]]. In Nederland wordt jaarlijks zo’n 100.000 keer de diagnose kanker gesteld. In vrijwel alle gevallen is daar een [[patholoog]] bij betrokken geweest.

Weefsel wordt eerst bewerkt voor het onder de microscoop bekeken kan worden. Histologisch analisten maken coupes: stukjes glas van 7,5 x 2,5  cm, met hierop een dun plakje weefsel, dat gekleurd is met de [[Hematoxyline-eosinekleuring]] (H&E).

Een van de taken van de klinisch patholoog is het verrichten van obducties, d.w.z. het na de dood van de patiënt openen van het lichaam om te organen te bekijken, hiervan weefsel te nemen voor het maken van coupes en zo vast te stellen wat de doodsoorzaak was en, vaak belangrijker, of de gestelde diagnosen voor de dood (en dus de behandeling) juist waren. Dit zijn meestal patiënten die in het ziekenhuis zijn overleden; soms gaat het na overlijden thuis via de huisarts. Obducties gebeuren alleen wanneer de familie toestemming geeft, of wanneer de overledene zelf bij leven toestemming gegeven heeft.

De term patholoog-anatoom stamt uit de tijd dat de studie van de anatomie een belangrijk onderdeel van het werkt uitmaakte. Deze term is nu verlaten: we spreken nu van klinisch patholoog als het gaat om de medisch specialist, of anatoom als het gaat om de academicus die de anatomie bestudeert. De term PA onderzoek wordt nog regelmatig gebruikt maar zou beter vervangen kunnen worden door pathologie-onderzoek.