Faillissement (Nederland): verschil tussen versies

'''Faillissement''' is een rechtsfiguur uit het [[insolventie]]recht. Een schuldenaar die ten minste twee [[schuldeiser]]s heeft en is opgehouden te betalen, kan in staat van faillissement worden verklaard op grond van de '''Faillissementswet''' uit [[1893]]. De schuldenaar is dan '''failliet''' en wordt de '''gefailleerde''' of ''de failliet'' genoemd. Het faillissement werd door de regering (in lijn met het ontwerp van [[Willem Molengraaff]]) gezien als ''"een gerechtelijk beslag op het geheele vermogen des schuldenaars ten behoeve zijner gezamenlijke schuldeischers"''.<ref>''Kamerstukken II'' 1890/91, [http://resourcessgdresolver.kb.nl/SGD/resolve?urn=sgd:18901891/PDF/SGD_18901891_0000535.:0000535:pdf 100, nr. 3], p. 19 (''Memorie van Toelichting'').</ref> Hieruit volgt het beoogde doel van het faillissement: het te gelde maken ("executeren") van het [[vermogen (economie)|vermogen]] van de failliet, om uit de opbrengst daarvan zijn gezamenlijke schuldeisers te voldoen. In Nederland leidt een faillissement echter slechts in 6% van de gevallen tot enige uitkering aan de gewone schuldeisers.