Hideki Tojo: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Invulling parameters sjabloon |
link van dp naar juiste pagina, replaced: Birma → Birma, Port Arthur → Port Arthur, Yokohama → Yokohama met AWB |
||
Regel 29:
== Zijn vroege militaire carrière ==
=== Het begin ===
In 1902 zette Hideki de volgende stap in zijn carrière, de militaire academie waar hij zich inschreef voor de opleiding [[infanterie]]. Rond die periode was net de [[Russisch-Japanse Oorlog]] uitgebroken en dit zorgde voor een toename in het enthousiasme van het leger. Ongeveer rond de 21ste verjaardag van Hideki werd eindelijk [[Lüshunkou|Port Arthur]] ingenomen na een lang en zwaar beleg. De jonge officieren zoals Hideki wilden ook hun kans krijgen om zich te bewijzen in militaire acties. Voor Hideki kwam deze dag net na de val van [[Slag bij Mukden|Mukden]] (瀋陽), de dag waarop hij werd aangesteld als 2e luitenant. Maar de glorie die ze zochten werd opgeborgen voor latere tijden, de jonge officieren moesten eerst hun diensttijd in het [[garnizoen]] volmaken. Dit en de frustratie van een onderhandelende vrede tussen Rusland en Japan bracht een anti-climax teweeg voor de officieren. Niet alleen de glorie of het eervol sterven werd hun ontnomen maar ook hun kans op een snelle promotie viel weg. Dus zat er niets anders op dan te wachten tijdens de tijd van vrede.
=== De eerste en enige vrouw in zijn leven ===
Regel 125:
=== Het begin van WO II voor Japan ===
Hideki Tōjō en de rest van Japan mochten in de maanden die volgden twee keer juichen. Eenmaal na de [[Aanval op Pearl Harbor]] die door de Japanners als een groot succes werd bekeken. Ook na de verovering van de Britse basis in [[Singapore]], werd er stevig gevierd. Hideki zette het parlement in vuur en vlam door de ultieme overwinning te beloven en luid de kreet "Banzai"<ref>Een kreet om respect aan de keizer te tonen, veelvuldig gebruikt door de Kamikaze piloten</ref> te roepen. De triomftocht van Japan zette zich ook nadien verder. Op 12 maart konden ze opnieuw vieren, ditmaal voor de verovering van Nederlands-Indië en de val van de [[Myanmar|Birma]]anse hoofdstad [[Rangoon]]. Deze hoofdstad werd ingenomen door Thaise troepen die zich aan de kant van Japan hadden geschaard. Hideki zelf werd beloond met de hoogste eer die men van Thailand kon krijgen, de [[Orde van de Witte Olifant]].
De oorlog eiste zijn tol bij de tegenstanders en velen gaven zich ook over: deze gevangenen leidden echter een hard en zwaar bestaan. Mensonwaardig was in vele gevallen niet ontoepasselijk. Deze "slaven" moesten zware arbeid verrichten en werden vaak bespot en mishandeld door de Japanse officieren. Niet alleen hoger geplaatste officieren en ministers maar ook Hideki Tōjō zag dit allemaal door de vingers en later zou dit zich dan ook op hem wreken. Er bestaan genoeg rapporten die uitgebreid de wanpraktijken beschrijven. Mede hierdoor stond Hideki tijdens het [[Proces van Tokio|Proces van Tōkyō]] terecht voor [[misdaden tegen de mensheid]]. Tōjō gaf later zelf toe dat hij van het bestaan van deze praktijken afwist. Hij had er zelfs vragen over gesteld tijdens een bezoek aan de Filipijnen. Hideki vond dat hij reden genoeg had om dit door de vingers te zien. Zijn visie was dat in het Japanse leger een officier een missie kreeg, maar hoe deze die invulde, werd volledig overgelaten aan de officier.
Regel 160:
In steden als Tōkyō, Ōsaka en [[Kōbe]] hield het gewone leven op, elke dag was een dag van nieuwe terreur en helse bommen die de lucht bleven vullen. Toch hielden de generaals voet bij stuk en dachten ze dat één overwinning voldoende zou zijn om het tij te doen keren. En die overwinning moest dan maar plaatsvinden op Japanse bodem. Elke man, vrouw of kind werd ingezet om de geallieerden te weren uit het land. Onderhandelingen aanknopen voor vrede was ondenkbaar voor de geallieerden als er nog soldaten bereid waren om te vechten. Ze vroegen een volledige overgave van alle gewapende regimenten en soldaten of anders zou men Japan volledig verwoesten. De Japanners geloofden dit dreigement spijtig genoeg niet. Op 6 augustus veranderde Japan in een hel. De eerste [[Atoombommen op Hiroshima en Nagasaki|atoombom]] was gelost op Hiroshima en had de totale verwoesting van deze stad tot gevolg.
Kort hierop volgde de aanval op [[Nagasaki]] en er waren geruchten dat het volgende doelwit Tōkyō zou zijn. Hideki Tōjō geloofde de geruchten, en raadde zijn vrouw en familie aan om de stad te ontvluchten. Hij zou blijven aangezien opgeven niet in hem zat en de keizer misschien nog een beroep op hem zou doen. Op 15 augustus verklaarde keizer Hirohito dat Japan akkoord zou gaan met de [[Verklaring van Potsdam]] en de gevechten zou staken. Vele jonge officieren kwamen dit met Hideki bespreken, maar deze bleef heel nuchter. Hideki vond dat het de wil van de keizer en de regering was en die moest dus gehoorzaamd worden. In de dagen die volgden bezette het leger van Generaal [[Douglas MacArthur]] zowel [[Yokohama (stad)|Yokohama]] als Tōkyō en hadden de troepen van [[Stalin]] het Kantō-leger in Mantsjoerije overmeesterd.
De bezetting door de geallieerden zorgde voor een verandering in de gedachtegang van Hideki Tōjō. Hij stuurde zijn vrouw en kinderen op weg naar andere familieleden in [[Kyūshū]]. Het was duidelijk dat ''the razor''<ref>Een bijnaam gegeven omwille van zijn militaire, scherpe uiterlijk.</ref> van plan was om zijn eigen leven te ontnemen na het horen van de overgave. Voor hem moest een soldaat altijd klaar zijn om de dood te aanvaarden. De geruchten dat Hideki zijn leven zou beëindigen hadden ook al de regering bereikt en Tōjō werd in een brief van Generaal Shimomura(下村) naar zijn verdere intenties gevraagd. Hideki repliceerde dat hij bereid was om de volledige verantwoordelijkheid van de oorlog op zich te nemen maar dat hij geen aanstalten maakte om dit voor de regering en de overwinnaars te verklaren.
| |||