Willy Alberti: verschil tussen versies

Alberti werd geboren in de [[Konijnenstraat]] in de [[Jordaan (Amsterdam)|Jordaan]]. In 1931, vijf jaar oud, begon Carel Verbrugge met zingen op straathoeken, soms alleen en soms samen met zijn neef Jantje van Musscher, die later bekend zou worden als [[Johnny Jordaan]]. Ook op nationale feestdagen en vooral op het [[Leidseplein (Amsterdam)|Leidse-]] of [[Rembrandtplein (Amsterdam)|Rembrandtplein]] en de Passage op het Damrak bij C&A waren zijn lievelingsplekjes waar hij liedjes zong van onder andere [[Willy Derby]], die duidelijk zijn voorkeur hadden. Op deze manier verdienden zij wat centen bij elkaar voor de huishoudpot en een gering bedrag voor hen zelf. Rond die tijd nam hij zijn [[pseudoniem|artiestennaam]] Willy Alberti aan. Aan het begin van de [[Tweede Wereldoorlog]] maakte hij zijn eerste plaat onder de naam "Willy Alberti Tenore Napoletano". Ook was hij acteur in de vele volksstukken van onder andere Henvo (Henk Voogt) in de jaren veertig. Zijn zangcarriere begon in het Amsterdamse Edison theater tijdens een jeugd zangwedstrijd waar hij eindigde op de tweede plaats. De eerste plaats werd gewonnen door een vriendje, Johnnie Kraaijkamp.

 

 

Na de oorlog richtte Alberti zich in eerste instantie op Italiaanse liedjes. Vanaf 1948 zong hij bij de ''[[De bonte dinsdagavondtrein]]'', een in die tijd populair radioprogramma. Gedurende de [[1950-1959|jaren vijftig]] werd Alberti steeds populairder. Behalve Italiaanse liedjes ging hij ook steeds meer Nederlandstalig repertoire zingen, vooral liedjes van [[Alex de Haas]] en [[Max Tak]]. Samen met [[Max van Praag]] vormde hij het duo "[[De Straatzangers]]". Eind jaren vijftig scoorde hij zelfs een hit in de Verenigde Staten met het nummer ''[[Marina (popsong)|Marina]]''. In 1958 was hij voor het eerst op de Nederlandse televisie te zien, in het [[VARA]]-programma ''[[Tom Manders|Dorus]]''.