Grieks alfabet: verschil tussen versies

 

In het klassieke Grieks geeft de [[Spiritus (taalkunde)|spiritus asper]] (een boogje met de ‘holle kant’ naar rechts) boven de eerste letter van een woord, als dit een klinker of rho is, een geaspireerde uitspraak hiervan aan, dus voorafgegaan door een h-klank. De [[Spiritus (taalkunde)|spiritus lenis]] (een dergelijk boogje met de holle kant naar links) gaf aan dat de eerste klinker niet geaspireerd werd uitgesproken. In het Nieuwgrieks wordt de eerste letter nooit geaspireerd uitgesproken, behoudens wat uitzonderingen is dit vergelijkbaar met de h-muet in het moderne [[Frans]]. Sinds de laatste spellingwijziging worden officieel geen spiritustekens meer genoteerd (maar oude gewoonten blijven soms hardnekkig doorleven).

 

Verder kan men op klinkers diverse tekens aantreffen: het [[accent grave]], het [[accent aigu]] en een accentteken dat op de [[tilde]] lijkt, maar overigens overeenkomt met het Franse [[accent circonflexe]]. In vroegere tijden hadden deze accenttekens een verschillende functie, wat die functie precies was is niet helemaal zeker. Er kan bijvoorbeeld sprake zijn geweest van zinsmelodie, of meer of minder nadruk. Als de accenttekens in Nieuwgriekse teksten voorkomen, geven ze enkel en alleen de hoofdklemtoon van een woord aan. In de praktijk wordt sinds de laatste spellingwijziging nog enkel het accent aigu gebruikt op de lettergreep die de hoofdklemtoon draagt, omdat het toch geen zin meer heeft om verschillende accenttekens te gebruiken wat betreft de uitspraak van de teksten.