Het majestueuze doek van Bouwmeester werd in 1887 tentoon gesteldtentoongesteld bij de Amsterdamse kunstenaarsvereniging [[Arti et Amicitiae]] en kreeg daar sterk wisselende reacties. Zijn vernieuwingsgezinde collega-schilder [[Antoon Derkinderen]] toonde zich enthousiast en schreef in [[De Amsterdammer]]: ''Er is geen lijn, geen zet van den kwast, geen kleur op dit portret van Breitner of het is diep gevoeld. Het gehele toneel van de vrouw en haar omgeving is in één lange blik gezien, is in één grote, sterke impressie achtergebleven in de ziel van de artiest''. Forse kritiek kwam er van de conservatieve [[Joseph Alberdingk Thijm|Alberdingk Thijm]], die vooral de slechte gelijkenis met Theo Bouwmeester hekelde. Cynisch schreef hij: ''Ja, zeggen de fijnproevers, een portret hoeft niet te lijken: het is maar een aanleiding om kleur te laten zien''.
