Karolingische renaissance: verschil tussen versies

Een ander belangrijk Karolingisch wapenfeit betreft de redding van vele antieke teksten, vooral die van Latijnse auteurs, die in de [[scriptorium|scriptoria]] werden gekopieerd op initiatief van de Karolingische hof[[clerus]]. Onder de belangrijkste bewaard gebleven schrijvers zijn [[Vergilius]], [[Horatius]], [[Terentius]], [[Quintilianus]], [[Lucius Annaeus Seneca|Seneca]] en [[Marcus Tullius Cicero|Cicero]]. Ondanks deze inspanningen bezitten we momenteel de (onvolledige) werken van slechts ongeveer 150 Latijnse auteurs, onder 800 overgeleverde schrijversnamen. Wat er nog van het Latijns geschreven erfgoed over is, hebben we, behalve aan [[Byzantijnse rijk|Byzantium]] en de [[Kalifaat van de Abbasiden|Abbasiden,]] vooral aan deze Karolingische bezieling te danken.<ref> {{aut|Riche & Verger}}, blz. 54.</ref> De Karolingische vermenging van klassiek erfgoed met christelijke (vooral monastieke) cultuur, zien we overigens opnieuw optreden bij de [[Renaissance-humanisme|humanisten in de zestiende eeuw]].<ref>Zie over dit onderwerp: {{aut|Jean Leclercq}} ''L'Amour des lettres et le désir de Dieu : Initiation aux auteurs monastiques du Moyen Âge'', Parijs, Cerf, 1991.</ref>

 

 

Deze vooruitgang, waarvan ons geen geschreven documenten zijn nagelaten, bestaat alleen in mondelinge vorm, zoals blijkt uit het nieuwe streven om [[leesteken]]s in [[handschrift (boek)|manuscript]]en op te nemen.<ref name="sot45">{{aut|Sot ''et al.''}}, blz. 45.</ref> Over het algemeen werd dit werk in de Latijnse taal door Karel's tijdgenoten gevierd. Een hofdichter maakte een vergelijking tussen de militaire moed van de koning en de ijver die hij ten toon spreidde om fouten uit corrupte teksten te laten verwijderen: