Sint-Augustinuskerk (Antwerpen): verschil tussen versies

Deze kerk gebouwd tussen 1615 en 1618 tijdens het [[Twaalfjarig Bestand]], is een voormalige kloosterkerk van de orde van de [[Augustijnen (kloosterorde)|Augustijnenaugustijnen]]. De bouwstijl van de kerk die in 1939 beschermd werd als monument, rekent men tot de vroegbarok. In de gevel vindt men nog duidelijke kenmerken van de lokale renaissancetradities terug. Deze zogenoemde [[schermgevel]] verbergt een driebeukig schip zonder [[transept]] met een relatief groot koorgedeelte. Op de gevel bevinden zich brede horizontale en verticale stroken van steen die het metselwerk verdelen in rechthoekige secties, herinnerend aan de stijl van [[Hans Vredeman de Vries]]. De kerk heeft een vlakke gevelbehandeling die de verticaliteit benadrukt.

Rondom het centraal gelegen kerkgebouw bevinden zich een aantal bijgebouwen. Achter het koor ligt een ruime [[sacristie]]. Aan de noordzijde is er een kosterwoning stammend uit de tijd toen deze kerk een parochiekerk was. Aan de zuidzijde geeft een poort toegang tot de Onze-Lieve-Vrouwekapel, een winterkapel uit 1857, in neobyzantijnse stijl met opmerkelijke muurschilderingen. Het interieur van het kerkgebouw is zonder meer als [[Barok (stijlperiode)|barok]] te bestempelen, destijds de nieuwe stijl van de [[Contrareformatie]]. Antwerpens grootste barokschilders maakten voor deze kerk in 1628 op bestelling van de ordeOrde van de Augustijnen elk een altaarstuk: [[Pieter Paul Rubens]] schilderde het doek voor het hoofdaltaar voorstellende het ''Mystiek huwelijk van de Heilige Catharina'', [[Jordaens]] en [[Antoon Van Dyck]] verfraaiden het Apollonia- en het Augustinusaltaar in de rechter- en linkerzijbeuk. Verder zijn er veertien schilderijen te zien met voorstellingen uit het leven van [[Sint-Augustinus]] van Jacob Jordaens, J. Cossiers en W. Van Herp. De glasramen dateren van het eerste kwart van de 20ste eeuw.