Enkelzijbandmodulatie: verschil tussen versies

Enkelzijbandmodulatie is ontwikkeld omwille van de beperkte ruimte op de [[kortegolf]]banden (3..30  MHz) en vanuit de wens om met het beschikbare vermogen een maximale overdracht te verkrijgen.

Het wegfilteren van een zijband door een filter is niet gemakkelijk als het signaal rijk is aan lage frequenties, bijvoorbeeld in televisietoepassingen. In dat geval kan men kiezen voor een tussenoplossing: [[Vestigial-sideband modulation|restzijbandmodulatie]]. Voor telefonie en spraak daarentegen, waar componenten onder 300  Hz niet noodzakelijk zijn voor de verstaanbaarheid, is enkelzijbandmodulatie heel geschikt en efficiënt.

Bekijkt men een signaal dat met een enkele toon van 1000  Hz 100 % [[amplitudemodulatie|amplitude gemoduleerd]] is met een [[spectrumanalyzer]], dan ziet men dat het signaal uit drie componenten bestaat:

# een onderzijband, ter grootte van 1/6 van het vermogen, 1000  Hz onder de draaggolffrequentie

# een bovenzijband, ook ter grootte van 1/6 van het vermogen, 1000  Hz boven de draaggolffrequentie

Een nadeel van enkelzijband is, dat de ontvanger zeer nauwkeurig afgestemd moet worden op de frequentie van de ontbrekende draaggolf. Bij een fout in de afstemming zullen alle frequenties in het bronsignaal net zoveel opgeschoven worden als de grootte van de afstemfout. Een verschuiving van 50  Hz kan de verstaanbaarheid van spraak al ernstig beïnvloeden. Daarnaast gaan bij misafstemming relaties tussen tonen verloren (zoals een akkoord, octaaf) en wordt muziek hierdoor sterk vervormd. Een ervaren radiogebruiker gebruikt dit effect om op het gehoor op een SSB-station (meestal met spraak) af te stemmen. In de professionele radiowereld werken enkelzijbandzenders op vast ingestelde frequenties en wordt de ontvanger ook nauwkeurig op die frequentie ingesteld. Hiervoor wordt een nauwkeurige [[frequentiestandaard]] gebruikt (gekoppeld aan [[atoomklok]]ken).