Louis de Rouvroy: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
k "<<en tenslotte>> => <<en ten slotte>> (n.a.v. Wikipedia:Wikiproject/SpellingCheck) Help mee!" |
||
Regel 27:
Saint-Simons biografie wordt al te vaak bekeken door de bril van de Mémoires, of de lachspiegel van de anekdotes en de vitterijen (stoelen en tabourets; het afnemen van de hoed). De échte Saint-Simon ging niet zo vijandig om met de andere hovelingen als uit de Mémoires doorschemert. En de taboerets en de hoeden zijn de symbolen van het verval van zijn politiek ideaalbeeld: een regeringsvorm waarbij een vorst in toom gehouden en gestuurd wordt door een raad van hertogen-pairs, die de Natie vertegenwoordigen. De biograaf Georges Poisson<ref>Georges Poisson, Monsieur de Saint-Simon</ref> beschouwt Saint-Simon als een tegenstander van de absolute monarchie. Het getouwtrek om wie vóór wie in de processie loopt of hoe hoog gevuld het kussen van de hertogen moet zijn, en dat de voorzitter van het [[Parlement van Parijs|Parlement]] de hoed moet afnemen voor de hertogen-pairs heeft een betekenis: de macht komt toe aan de Natie: de hertogen-pairs, noblesse d'épee en niet aan het (nieuw-)adellijk gespuis van het Parlement (die hun functie gekocht hebben) noblesse de robe, of de burger-ministers die marionetten zijn de absolute vorst. De totale tegenstelling tussen Saint-Simons politieke visie en het absolutisme verklaart volgens Poisson waarom zowel Lodewijk XIV als XV Saint-Simon op afstand hielden. Saint-Simon nam bovendien zijn 'vertegenwoordiging' ernstig op, en heeft (anonieme) brieven geschreven om de armoede en de belastingdruk aan te klagen.
De ''Mémoires'' zijn subjectief: men proeft de bitterheid van een mislukte militaire carrière, het misprijzen van Lodewijk XIV, de twisten om onbenulligheden, het politieke opzijschuiven gedurende het regentschap, de vruchteloze interventies bij de Groten, en
Saint-Simon schreef zijn essays en ''Mémoires'' in een zo zuiver en stijlvol [[Frans]] dat deze als een hoogtepunt (en ijkpunt) van de Franse taal en literatuur gelden. De originaliteit van de stijl wordt gekenmerkt door de archaïsche woordenschat, een zekere vrijheid met de grammatica, en het weglaten van werkwoorden of andere zinsdelen, wat de stroom van ideeën lijkt te versnellen. Hij kan een kleine anekdote tot een komische vertoning maken en met een scherpe pen, en snijdende beledigingen op geloofwaardige manier een karaktermoord plegen.
|