Nederlandsche Historien: verschil tussen versies

Literatuurhistoricus Lieven Rens omschrijft de stijl als 'een gesmeed en gehamerd Nederlands à la Tacitus' dat in 'kracht van formulering, mannelijke schoonheid en ritmische gedragenheid zijn gelijke niet heeft.'<ref>Rens (1975), p. 58.</ref> Het is volgens Knuvelder een ernstig werk en de lezer 'ervaart aan toon en trant' dat Hooft zaken van staat en oorlog behandelt die hem 'ten diepste bekommerden en ter harte gingen.' Daarmee is het nog 'geen saai gewrocht', want Hoofts 'speelse geest' is zichtbaar waar dit gepast is.<ref>Knuvelder (1971), p. 283.</ref>

De schrijfstijl is afgestemd op de aard van elk onderdeel, 'lyrisch bewogen of dramatisch van expositie', met redevoeringen in de indirecte rede weergegeven. Bovenal munt het werk uit 'in gedrongen stijl - als summum van zijn kunst' - maar geen lichte lectuur. 'Statig en machtig is de stijl', 'prachtig en persoonlijk is de rijke Nederlandse taal', bewogen het gemoed en 'ruimdenkend en veelomvattend de geest'.<ref>Knuvelder (1971), p. 284.</ref>