Parma was ontevreden. Hoe durfde zo'n kleine macht het hele leger van de koning zo dapper het hoofd te bieden? Parma zou hebben tegen Chureau hebben gezegd: "''Gaat henen naar de stadt Dalhem en schiet mijn brieven door u geschut daer binnen"''<ref name="Strada">{{aut|[[Famiano Strada]]}}, ''Der Nederlandtsche oorloge, Band 1'' P.665-669 Uitgave: A. van Hoogen-huyse, 1655</ref> Hij beval Henricus de Viennes, heer van Chureau, het stadje met het uiterste geweld aan te vallen en alles wat hij daar vond over de kling te jagen. Behalve zijn eigen Bourgondisch regiment nam hij ook vier vendels Duitsers mee. De muren van het kasteel bleken even hardnekkig als het verzet van de verdedigers.<ref name="Strada"/> Chureau trok met zevenduizend soldaten naar Dalhem. Hij liet zijn soldaten met zoveel geweld op de muren schieten dat er bijna een [[bres (vesting)|bres]] in geschoten was, ware het niet dat de verdedigers hun huid duur wilden verkopen. Ze deden een uitval en vochten als leeuwen. Veel Spanjaarden sneuvelden. Overrompeld stormden zij de stad binnen; zij sloegen alles dood zonder vrouwen, kinderen en ouderen te sparen.<ref name="Strada"/> Slechts een paar mensen hebben dit bloedbad overleefd. Strada beschrijft hoe onmenselijk het er aan toe ging. De dochter van de stadsgouverneur die ongeveer 13 jaar oud was, stierf tijdens de gevechten. Zij was met de meisjes en vrouwen in de kerk gevlucht. Zij droeg een prachtige jurk zij was volgens Strada ''"een toonstuck van een ongeluckige schoonheyt, op dese, alsoo sy door haer schoon aensicht en cieraet van kleederen seer bevalligh was"'' Twee soldaten een Bourgondiër en een Duitser, vielen haar samen aan en vochten om de roof, zij werd als een speelbal heen en weer geschud, tevergeefs roepende dat zij zich op een gewijde plaats (kerk) bevonden. De verliezende soldaat die het niet kon aanzien dat hij deze "buit" zou verliezen stak haar hals door. Ze viel op de grond en bloedde zwaar. De anderen wilden dit wreken, maar er sprong zoveel volk tussenbeide dat de ander het meisje nog een slag achter het oor gaf. Ene ridder genaamd Paulus Rinaldi, een vriend van Parma schijnt tussenbeide gekomen te zijn en droeg uiteindelijk het meisje naar buiten. Hij bracht haar naar haar vaders huis en riep de wondmeester erbij. Maar nauwelijks op bed gelegd bezweek het meisje, ze had reeds te veel bloed verloren, ''"voorwaer tot groote schande van 't Catgolijcke leger, de welcke sonder twijffel met het bloedt de misdadigen hadde moeten uytgewasschen worden"''<ref name="Strada"/> schreef Strada. Parma werd nadien "tweede Alva" genoemd.<ref name="SHH">{{aut|Staatkundige historie van Holland}}, ''Benevens de Maandelijksche Nederlandsche Mercurius ..., deel 16-19'' P. 122-123 Uitgave:1764</ref>
