Versie van 25 jan 2016 11:04 bewerken JoJan (overleg \| bijdragen) uitgebreid bevestigde gebruikers, Uitgezonderden van IP-adresblokkades 11.693 bewerkingen bewerking ← Oudere bewerking		Versie van 29 jan 2016 23:24 bewerken ongedaan maken Wikiwerner (overleg \| bijdragen) uitgebreid bevestigde gebruikers, Terugdraaiers 150.265 bewerkingen k WPCleaner v1.38 - Link naar doorverwijspagina aangepast. Help mee! - Max von Baden Nieuwere bewerking →
Regel 5: De '''Spartacusopstand''' was een opstand geïnspireerd door de Duitse Communistische partij [[KPD]] in januari 1919. Deze opstand volgde na, of was een onderdeel van de [[Novemberrevolutie]]. De [[Spartacusbond]], opgericht door onder andere [[Karl Liebknecht]] en [[Rosa Luxemburg]], probeerde in samenwerking met de [[Unabhängige Sozialdemokratische Partei Deutschlands\|USPD]] en de linkse revolutionairen tevergeefs in [[Berlijn]] de macht te grijpen en daar een sociaal-democratie of een [[radenrepubliek]] te stichten, naar het voorbeeld van de [[Bolsjewieken]] in Rusland. Deze machtsstrijd was in feite het resultaat van de abdicatie van keizer [[Wilhelm II van Duitsland\|Wilhelm II]] en het aftreden van de kanselier prins [[Max ~~von~~van Baden]] op 9 november 1918, die de macht overdroeg aan [[Friedrich Ebert]] als leider van de grootste partij in het Duitse parlement. Nadat Ebert en een ander regeringslid Otto Landsberg korte tijd werden gevangen gehouden door een marine-eenheid van de opstandige divisie volksmarine in Berlijn en tegen losgeld werden vrijgelaten, gaf Ebert de opdracht aan het leger om met geweld op te treden tegen de opstandelingen. Maar toen het aantal rebellen steeds maar toenam, gaf hij opdracht aan het leger terug te keren naar de kazernes. Dit halfslachtig optreden was het sein voor de Spartacusbond om op te roepen tot revolutie. Op 25 december werd de drukkerij van het SPD-blad Vorwärts bezet door de Spartacisten. In deze gespannen situatie verliet op 27 december 1918 de links-socialistische USPD de regering-Ebert. Op 31 december 1918 werd het stichtingsproces van de KPD beëindigd. De opstand leidde tot algemene onrust waarop algemene stakingen uitbraken. Gelijkaardige opstanden braken uit in [[Bremen (stad)\|Bremen]], het [[Ruhrgebied\|Roergebied]], het [[Rijnland (Duitsland)\|Rijnland]], [[Saksen (deelstaat)\|Saksen]], [[Hamburg]], [[Thüringen (deelstaat)\|Thüringen]] en in [[Beieren]]. De regering moest de touwtjes terug in handen nemen en wilde de stakingen neerslaan met behulp van het leger. Op 5 januari 1919 kondigde de regering de staat van beleg af. Op 8 januari 1919 beval kanselier Ebert het [[Freikorps]] de opstandige werklui aan te vallen. Het Freikorps bestond uit getrainde, afgezwaaide soldaten uit de Eerste Wereldoorlog. Zij bezaten nog steeds veel wapens en militaire uitrusting. Dit gaf hen een duidelijk voordeel. Zij heroverden vlug de gebarricadeerde straten en gebouwen van waaruit weerstand werd geboden. Veel van de opstandelingen gaven zich over. Er stierven gedurende de gevechten 156 burgers en 17 soldaten uit het Freikorps. Op 11 januari 1919 kondigde SPD-minister [[Gustav Noske]] af dat de revolutionaire Spartacusopstand in Berlijn was neergeslagen.

Spartacusopstand: verschil tussen versies