Parallelle poort: verschil tussen versies

Vreemd genoeg besloot IBM een andere (25 -pins) aansluiting op de computer te maken, terwijl de aansluiting op de Centronics -printers uitging van 36 contactpunten. Wanneer de pc gegevens naar de printer stuurt, verstuurt hij 8 bits tegelijkertijd, vandaar dat deze aansluiting parallelle poort wordt genoemd. Dit betekent dat er minstens 8 gegevenstransporterende draden moeten zijn in de kabel, waardoor de kabel dus ook dik en stug wordt.

Met de komst van de [[IBM Personal System/2|PS/2]] in 1987 werd de specificatie zodanig aangepast dat de computer ook gegevens kon ontvangen en daarmee werd de [[interface]] [[bidirectioneel]]. Na deze aanpassing werd de aansluiting [[Standard Parallel Port]] (SPP) genoemd. Door het verschillend gebruik van de aansluitingen ontstonden er apparaten die half- (op een bepaald moment slechts gegevenstransport naar één zijde mogelijk) en [[full-duplex]] (steeds gegevenstransport naar beide zijden mogelijk) konden werken. Een standaard parallelle poort kan normaliter 50 tot 100 kilobytes per seconde verwerken.

In 1991 werd de Parallelleparallelle Poortpoort door een aantal fabrikanten verder verbeterd om naast printers ook opslagmedia via de poort met de computer te kunnen verbinden. De poort werd daarna [[Enhanced Parallel Port]] (EPP) genoemd. De transportsnelheid van de gegevens nam door de verbeteringen toe tot 0,5 en 2 megabytes per seconde.

In 1994 werd voor de parallelle poorten de [[Institute of Electrical and Electronics Engineers|IEEE]] 1284 -standaard uitgebracht. Hierin waren zowel de specificaties van EPP en ECP ondergebracht.