Christendom in China na 1950: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Repareer link naar doorverwijspagina met Zeusmodus, Kardinaal → Kardinaal (geestelijke), Henan → Henan (China) |
k details |
||
Regel 1:
Het '''christendom in China na 1950''' werd in de periode tot globaal 1965 steeds minder zichtbaar in het land. De institutionele structuren van zowel het [[protestantisme]] als het [[rooms-katholicisme]] werden onder controle van de staat en de communistische partij gebracht. Vrijwel alle buitenlandse zendelingen en missionarissen hadden in 1953 het land verlaten.
In de periode van de [[Culturele Revolutie]] (1966- 1975) was iedere publieke uitoefening van religieuze activiteiten onmogelijk. Na 1978 werden religieuze activiteiten weer mogelijk. De belangrijkste ontwikkeling sindsdien is die van de enorme groei van de huisgemeenten of thuiskerken. Dit zijn zowel katholieke als protestantse gemeenschappen die weigeren zich aan te sluiten bij de door de staat erkende en gecontroleerde formele structuren. In absolute aantallen is vooral de protestantse beweging in aantal gelovigen zeer sterk toegenomen. Aan het begin van deze periode waren omstreeks 900.000 protestanten in China aanwezig. De aantallen aan het begin van het tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden geraamd tussen de 25.000.000 en 40.000.000 gelovigen.
Regel 10:
In 1949 was de overwinning van de communistische partij in de burgeroorlog vrijwel compleet en werd de [[Volksrepubliek China]] uitgeroepen. Er waren toen ruim 3.000.000 Chinese katholieken. In 1946 was [[Thomas Tien Ken-sin]] benoemd tot de eerste Chinese [[Kardinaal (geestelijke)|kardinaal]] en [[aartsbisschop]] van [[Peking]]. Er waren 124 bisschoppen in China, waarvan 25 Chinees. In 1948 waren er voor het eerst meer Chinese priesters (3000) dan buitenlandse (2700) . Daarnaast waren er ruim 5000 buitenlandse missiezusters aanwezig.
Er waren ongeveer 900.000 Chinese protestanten. De protestantse beweging in China was in de eerste helft van de twintigste eeuw verder verdeeld geraakt. De grootste kerk was de in 1927 gestichte en niet aan een denominatie gebonden Kerk van Christus in China. Daarnaast waren er vanuit de zendingsgenootschappen die al in de negentiende eeuw in het land actief waren kerken gesticht zoals onder meer de [[Evangelisch-Lutherse Kerk]] van China, de [[Anglicaanse Kerk]] van China, de [[Presbyterianisme| Presbyteriaanse]]
Een belangrijke factor die van invloed was geweest op de toenemende verdeeldheid was de groei van onafhankelijke Chinese bewegingen en kerken die nauwelijks of geheel niet verbonden waren aan de zendingsgenootschappen en een eigen agenda en leiderschap hadden. Een aantal van die kerken wees in de geest van aanwezig anti-imperialisme en meer Chinees nationaal zelfbewustzijn iedere samenwerking met de kerken van de zendingsgenootschappen af. In 1949 maakten ongeveer 25% van de gelovigen in China deel uit van deze onafhankelijke kerken. De grootste van deze kerken was de [[Ware Jezuskerk]].
Regel 28:
Nieuw in de hantering van het concept in deze periode was de notie van het geheel ontbreken van iedere niet-Chinese invloed en bemoeienis.
In 1952 verscheen de [[apostolische brief ''Cupimus Imprimis '' van [[paus Pius XII]], die in 1954 gevolgd werd door de [[encycliek]] ''Ad Sinarum gentem'' , waarin hij waarschuwde tegen het ontstaan van een eigen Nationaal Chinese
In 1958 vaardigde Pius XII de encycliek ''[[Ad Apostolorum principis]]'' uit, waarin hij uitsprak dat bisschoppen die meewerkten aan de [[consecratie]] van nieuwe nieuwe bisschoppen zonder de instemming van Rome zouden worden [[excommunicatie|geëxcommuniceerd]]. Met name in het bisdom [[Shanghai]] bleef tot 1960 verzet aanwezig tegen de nieuwe opgelegde en door de staat gecontroleerde structuur. De bisschop [[Ignatius Kung Pin-Mei]], later [[in pectore]] tot kardinaal gecreëerd was een van de velen die in de gevangenis belandde.
De houding van de Chinese protestantse beweging was meer ambivalent. Een groot aantal protestanten had de communistische overwinning verwelkomd. In 1950 leidde dat de formulering van een Christelijk Manifest, ondertekend door 139 protestantse kerkleiders, waarin verklaard werd dat protestanten de nieuwe regering zouden steunen en iedere vorm van imperialisme afwezen. Dezelfde leiders waren actief betrokken bij de vorming van een nationaal kerkorgaan in 1951, dat in 1954 leidde tot de stichting van de Drie Zelf Patriottische Beweging, ook wel de Drie-Zelfkerk. Veel van de eerste leiders van de Drie Zelf Patriottische Beweging waren afkomstig uit de Kerk van Christus in China en hadden samengewerkt met buitenlandse zendelingen.
Regel 42:
==Ontwikkelingen vanaf 1978==
In 1978 werd de beslissing genomen opnieuw ruimten ter beschikking te stellen voor het uitoefenen van religieuze activiteiten. In 1979 werd de [[Chinese Katholieke Patriottische Vereniging]] heropgericht, nu ook met een eigen [[bisschoppenconferentie]]. In hetzelfde jaar vond ook de heroprichting van de Drie Zelf Patriottische Beweging plaats. In 1980 werd dat gevolgd door de oprichting van de [[Chinese Christelijke Raad]] als overkoepelend orgaan voor de lokale protestantse kerken in het land onder het leiderschap van de [[Anglicaanse Kerk|Anglicaanse]] bisschop [[K.H. Ting]]. De Raad is verantwoordelijk voor de theologische opleiding in het land, publicatie van bijbels, liedboeken en andere religieuze literatuur en bevordert de uitwisseling van kennis en deskundigheid tussen de kerken op lokaal niveau. In de jaren daarna werd geconfisqueerd eigendom, zoals kerkgebouwen teruggegeven aan de geloofsgemeenschap.
=== Het '' Document 19 '' ===
| |||