Diatoniek: verschil tussen versies

Onder '''diatoniek''' (Grieks: διάτονος = door hele tonen gaand [διά = door, τόνος = toon]) wordt in de [[muziektheorie]] de systematiek van [[toonstelsel]]s, of overkoepelend het diatonische toonstelsel, verstaan, gebaseerd op een verdeling van het [[octaaf (muziek)|octaaf]] in vijf grotere en twee kleinere [[interval (muziek)|interval]]len. De grotere intervallen zijn alle van ongeveer gelijke omvang en worden hele [[toonafstand]]en genoemd. De kleinere intervallen zijn ongeveer van halve omvang van de grotere en worden halve toonafstanden genoemd.

Diatoniek staat in tegenstelling tot [[chromatiek]].

 

Het toonmateriaal bestaat per octaaf uit de zeven [[Stamtoon|stamtonen]] met de namen C, D, E, F, G, A en B, of met de namen do, re , mi, fa, so(l), la, si(ti). Daarnaast kunnen van elke stamtoon tonen afgeleid worden door [[Chromatiek|chromatische]] [[Alteratie (muziek)|alteraties]].