Satricum: verschil tussen versies

De stad werd in 1896 ontdekt en vervolgens door Italiaanse [[archeoloog|archeologen]] ten dele opgegraven (1896-1898 en 1907-1910). Sinds [[1977]] vinden in Satricum Nederlandse [[opgraving]]en plaats, eerst uitgevoerd door het [[Koninklijk Nederlands Instituut Rome]] (KNIR) en de [[Rijksuniversiteit Groningen]] (RUG); de leiding was in handen van [[C.M. Stibbe]]; vanaf 1991 door de [[Universiteit van Amsterdam]] (UvA) onder leiding van Marijke Gnade. Het antieke Satricum was voor centraal-[[Italisch]]e begrippen een middelgrote stad van ca. 40 [[hectare|ha]]. die tussen 900 en [[450 v.Chr.]] tot grote bloei kwam. Die dankte zij vooral aan haar gunstige ligging: aan de zuidrand van een vruchtbare kustvlakte, gelegen tussen het Griekse zuiden en het [[Etrusken|Etruskische]] noorden van Italië. De archeologische resten omvatten hutten, huizen, [[grafveld]]en, [[votiefdepot]]s en een enorm tempelcomplex gewijd aan de Romeinse godin [[Mater Matuta]]. De bewoningsgeschiedenis van de stad loopt vanaf de [[9e eeuw v.Chr.]] tot in de Romeinse tijd. Romeinse geschiedschrijvers noemen de stad enkele malen vanwege haar verzet tegen de Romeinse expansie.