Reflex (biologie): verschil tussen versies

Meer complexe reflexen verlopen via meerdere synapsen. Zo lopen de reflexen van het autonome zenuwstelsel via een extra synaps in het [[zenuwknoop|ganglion]], een streng zenuwcellen die buiten het ruggenmerg loopt. Dit is dus een extra station dat gepasseerd wordt op weg naar het doelorgaan, bijvoorbeeld een speekselklier, gladde spier of de hartspier. De prikkels die deze reflexen veroorzaken zijn bijvoorbeeld pijnprikkels, of prikkeling van mechanoreceptoren en [[chemoreceptor]]en van inwendige organen zoals de long, maagdarmkanaal en bloedvaten. De eindorganen worden bovendien door twee soorten efferente[[efferent]]e zenuwvezels aangestuurd, een [[orthosympathisch]] en een [[parasympathisch]] deel. De reflexen die via meerdere synapsen lopen, zijn langzamer en worden ook wel vreemde reflexen genoemd. Dit wil zeggen dat de receptor die de prikkel ontvangt hier ruimtelijk gescheiden is van het reagerende orgaan. Een voorbeeld is de buigreflex waarbij prikkeling van de voetzool leidt tot buiging van gewrichten in het been. Andere voorbeelden zijn de [[corneareflex]], hoesten en niezen.

Complexere reflexen worden bovendien vaak ook nog beïnvloed door activiteit van de hersenen, zoals de [[hypothalamus]] die programma's van het autonome zenuwstelsel bijstuurt. Echter ook spinale reflexen staan onder [[supraspinale]] invloed. Zo kan hersenactiviteit de gevoeligheid van spierspoelen vergroten via in de spoel gelegen [[gamma motoneuronen]]. Een hoger activiteitsniveau van de hersenen kan bijvoorbeeld de sterkte van een spierreflex doen toenemen. Ook de [[schrikreflex]] kan versterkt worden door een toestand van angstigheidangst.

De term reflex wordt soms ook wel gebruikt als aanduiding van automatische, aangeleerde reacties. Een voorbeeld is het het aanleren van bewegingen in de sport of bepaalde motorische vaardigheden. Door training wordt de lichamelijke reactie op een prikkel vastgelegd in neurale circuits. De [[kleine hersenen]] spelen hierbij een belangrijke rol. Ook de reflexen die ontstaan door [[klassieke conditionering]] ([[Geconditioneerde reflex|Hond van Pavlov]]) vallen in deze categorie. Deze aangeleerde lichamelijke reacties ontstaan mede onder invloed van het bewustzijn en de hersenen. De hier genoemde aangeleerde reacties komen dan ook via meer complexe neurale circuits in de hersenen tot stand, dan de banen van de reflexen die louter via het ruggenmerg lopen.