Nederlands in Indonesië: verschil tussen versies

Het Maleis werd net zoals het Nederlands steeds belangrijker. Het Maleis was echter ook een taal van de regio (een [[lingua franca]]): in de naburige Britse en Nederlandse koloniën [[Malakka (stad)|Malakka]], [[Singapore]] en [[Brunei]] werd ook Maleis gesproken. Sinds de twintigste eeuw kreeg het Nederlands een echte status in Indonesië. Veel Indonesiërs gebruikten het Nederlands nu ook onder familie en vrienden. In 1942, toen de Japanners [[Nederlands-Indië]] bezetten, verboden zij de taal en mocht er alleen gebruikgemaakt worden van de Aziatische talen, zoals Indonesisch en Japans.

 

Na de onafhankelijkheid van Indonesië bleven velen nog lang Nederlands spreken. Als je Nederlands spreekt, is dat in sommige streken nog steeds een bewijs van een goede opvoeding. Hoewel de Indonesiërs fel tegen de Nederlanders waren geworden na de [[politionele acties|oorlog]], bleven velen het respect voor de Nederlandse taal houden. Ook [[Soekarno]], de eerste president en uitroeper van de Republiek Indonesië, bleef Nederlands spreken en las jaarlijks veel Nederlandse boeken. Het Nederlands was nog zeker niet uitgestorven in de regio, want de Nederlanders hadden na 1949 nog een kolonie behouden, [[Nederlands Nieuw-Guinea]]. Soekarno vond echter dat dit gebied bij Indonesië hoorde en onderhandelde nog lang met Nederlanders. Door de scholen in Nieuw-Guinea leerden ook veel [[Papoea's]], de bewoners van de huidige provincie Papoea (vroeger [[Irian Jaya]]), de taal.