Constantius I Chlorus: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Bot: Removing Link GA template |
Fix referenties, oplossing foutmelding |
||
Regel 34:
Constantius was onder keizer [[Aurelianus]] lid van de ''[[Protectores Augusti Nostri]]''. Hij vocht in het oosten tegen het afgescheiden [[Palmyreense Rijk]].<ref name = "Potter, blz. 288 "> Potter, blz. 288 </ref> Hoewel de bewering dat hij onder het bewind van keizer [[Probus]] tot [[Dux (aanvoerder)|dux]] zou zijn benoemd waarschijnlijk een verzinsel is,<ref name="Martindale, blz. 228"> Martindale, blz. 228 </ref><ref>''[[Historia Augusta]]'', ''Het leven van Probus'' 22:3 </ref> bereikte hij binnen het leger zeker de rang van ''[[tribuun]]''. Tijdens het bewind van [[Marcus Aurelius Carus|Carus]] (282-283) werd hij verheven tot de positie van ''[[praeses]]'', of [[Romeins gouverneur|gouverneur]] van de provincie [[Dalmatië (Romeinse provincie)|Dalmatië]].<ref>{{aut|Odahl, Charles Matson}}, Constantine and the Christian Empire. New York: Routledge, 2004. blz. 16 </ref> Er wordt geopperd dat hij in 284-285 van kant wisselde om de aanspraken van de toekomstige keizer [[Diocletianus]] te ondersteunen, vlak voordat deze in juli 285 [[Carinus]], de zoon van Carus, in de [[slag van de Margus]] versloeg.<ref>{{aut|Potter}}, blz. 280 </ref>
In 286 verhief Diocletianus een militaire collega, [[Maximianus]], tot co-keizer op de troon van de westelijke provincies.<ref name="Southern, blz. 142"> {{aut|Southern}}, blz. 142 </ref> Diocletianus nam zelf de oostelijke provincies voor zijn rekening. Dit was het begin van het proces dat uiteindelijk tot de verdeling van de [[Romeinse Rijk]] in twee helften, het [[West-Romeinse Rijk]] en het [[Byzantijnse Rijk|Oost-Romeinse Rijk]] zou leiden. In 288, zijn periode als gouverneur nu over, werd Constantius [[Praefectus praetorio|Praetoriaans prefect]] in het westen onder Maximianus<ref> {{aut|DiMaio}} ,''Constantijn I Chlorus'';. Canduci, blz. 119 </ref> Gedurende 287 en 288 was Constantius, onder bevel van Maximianus, betrokken bij een oorlog tegen de [[Alemannen]]. Hij voerde aanvallen uit op het grondgebied van de barbaarse stammen over de [[Rijn]] en de [[Donau]].<ref name="Southern, blz. 142"
==Jaren als Caesar==
===Benoeming tot Caesar===
Op 1 maart 293 werd Constantius door Maximianus formeel tot Caesar benoemd. <ref>{{aut|Birley}}, blz. 382 </ref> Hij nam de naam Flavius Valerius aan.<ref name="Southern, blz. 147">{{aut|[[Pat Southern|Southern]]}}, blz. 147 </ref> Maximianus' stiefdochter [[Flavia Maximiana Theodora]] was sinds [[289]] Constantius' vrouw, nadat hij was gescheiden van Helena. Hij kreeg het bevel over de Romeinse provincies [[Gallië]], [[Britannia (Romeinse provincie)|Britannia]] en mogelijk [[Hispania (Romeinen)|Hispania]]. Om het machtsevenwicht in het imperium te behouden verhief mogelijk op 21 mei 293 in [[Plovdiv (stad)|Philippopolis]] Diocletianus, de oostelijke Augustus<ref name="Southern, blz. 145"> {{aut|Southern}}, blz. 145</ref> [[Galerius]] tot zijn Caesar.<ref name="Potter, blz. 288"/> Constantius was de seniore van de twee Caesars. In officiële documenten werd hij altijd voor Galerius genoemd.<ref name="Southern, blz. 147"
===Inname van Bononia (Boulogne-sur-Mer)===
Regel 46:
===Neutraliseren van de Franken===
Constantius bracht de volgende twee jaar door met het neutraliseren van de dreiging van de [[Franken (volk)|Franken]]. De Franken waren bondgenoten van Allectus,<ref name="Southern, blz. 149"> Southern, blz. 149 </ref> dit omdat het noorden van Gallia tot ten minste 295 onder controle van eerst Carausius en later Allectus had gestaan.<ref>{{aut|Birley}}, blz. 387 </ref> In 295 behaalde hij een aantal overwinningen tegen hen in de buurt van de monding van de [[Rijn]].<ref> {{aut|Birley}}, blz. 385-386</ref> Administratieve beslommeringen zorgden ervoor dat hij in deze tijd ten minste één reis naar Italië heeft ondernomen.<ref name="Southern, blz. 149"
===Invasie van Britannia===
De eerste vloot werd toevertrouwd aan [[Asclepiodotus|Julius Asclepiodotus]], Constantius' langjarige [[Praetoriaans Prefect]]. De vloot van Asclepiodotus vertrok vanuit de mond van de [[Seine]], terwijl de andere vloot, onder het bevel van Constantius zelf, vertrok vanuit zijn basis in Bononia (Boulogne).<ref>{{aut|Birley}}, blz. 388 </ref> De vloot onder leiding van Asclepiodotus landde in de buurt van het [[Isle of Wight]], waar zijn leger de strijdkrachten van Allectus ontmoette, wat resulteerde in de nederlaag en de dood van Allectus.<ref>{{aut|[[Aurelius Victor]]}}, "Liber de Caesaribus'', [http://www.thelatinlibrary.com/victor.caes.html# 39 39] </ref> Constantius bezette in de tussentijd [[Londinium]] (Londen),<ref>{{aut|Potter}}, blz. 292</ref> waarmee hij de stad redde van een aanval door Frankische huurlingen, die nu Allectus was weggevallen zonder betaalmeester in de provincie rondstruinden. Constantius slachtte deze Franken allemaal af.<ref name="Southern, blz. 150"
Constantius bleef een paar maanden in Britannia. Hij verving daar het grootste deel van Allectus' functionarissen. De Britse provincies werden op dit moment waarschijnlijk onderverdeeld langs de lijnen van andere Diocletianus' administratieve hervormingen van het Romeinse Rijk.<ref>{{aut|Birley}}, blz. 393</ref> Het resultaat was de verdeling van de Opper-Britannia in [[Maxima Caesariensis]] en [[Britannia Prima]], terwijl [[Flavia Caesariensis]] en [[Britannia Secunda]] van Neder-Britannia werden afgescheiden. Hij herstelde ook de [[Muur van Hadrianus|wal van Hadrianus]] en de bijbehorende forten.<ref>{{aut|Birley}}, blz. 405</ref>
Regel 57:
===Opnieuw strijd tegen de Franken===
In 300 vocht hij tegen de [[Franken (volk)|Franken]] aan de [[Neder-Rijn]]-grens,<ref name="Southern, blz. 152"> {{aut|Southern}}, blz. 152 </ref> als onderdeel van zijn algemene strategie de grens te versterken, Constantius vestigde de [[Franken (volk)|Franken]] in de verlaten delen van [[Gallië]] om zo de verwoeste gebieden opnieuw te bevolken.<ref>{{aut|Birley}}, blz. 373 </ref> Niettemin bleef de Rijngrens de komende drie jaar de aandacht van Constantius in beslag nemen.<ref name="Southern, blz. 152"
===Omgang met de Christenvervolgingen===
Regel 65:
[[Bestand:Constantius I capturing London after defeating Allectus Beaurains hoard.jpg|thumb|Medaille van Constantius I die [[Londinium]] (LON) innam na het verslaan van [[Allectus]]. Vondst van Beaurain.]]
Tussen 303 en 305 begon Galerius aan een reeks manoeuvres die ervoor moesten zorgen dat hij in een positie zou zijn om na het overlijden van Diocletianus de macht van Constantius over te kunnen nemen.<ref>{{aut|Potter}}, blz. 344</ref> In 304, Maximianus had een ontmoeting met Galerius, waarschijnlijk om de opvolgingskwestie te bespreken, waarbij Constantius ofwel was niet uitgenodigd ofwel niet in staat was te komen vanwege de situatie op de Rijn.<ref name
Diocletianus en Maximianus traden op 1 mei 305 terug als co-keizers, mogelijk als gevolg van de slechte gezondheid van Diocletianus.<ref name="DiMaio, Constantijn I Chlorus"/> Voor de verzamelde legers in [[Milaan (stad)|Milaan]], verwijderde Maximianus zijn purperen mantel en overhandigde deze officieel aan [[Severus II]], de nieuwe ''Caesar'' van het westen. Constantius werd tot Augustus verheven. Hetzelfde tafereel speelde zich in [[Nicomedia]] onder het gezag van Diocletianus af.<ref>{{aut|Potter}}, blz. 342</ref> Constantius, die in naam de senior keizer was, regeerde de westelijke provincies, terwijl Galerius de oostelijke provincies voor zijn rekening nam. Constantijn, die teleurgesteld was in zijn hoop om tot Caesar te worden genoemd, ontvluchtte het hof van Galerius, nadat Constantius aan Galerius had gevraagd om zijn zoon te laten gaan, omdat hij ziek was.<ref> {{aut|Southern}}, blz. 169, Canduci, blz. 119 </ref> Constantijn voegde zich bij het hof van zijn vader aan de kust van Gallië, net toen deze daar voorbereidingen trof voor zijn campagne in Britannia.<ref> {{aut|Southern}}, blz. 170, Eutropius,''Breviarum''[http://www.forumromanum.org/literature/eutropius/trans10.html # 1 10.1], Aurelius Victor, ''[[Epitome de Caesaribus]]'' [http://www.roman-emperors.org/epitome.htm 39]; Zosimus, ''Historia Nova'' [http://www.tertullian.org/fathers/zosimus02_book2.htm 2]</ref>
| |||