Machtsevenwicht: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
tja |
||
Regel 3:
Voorbeelden van machtsevenwicht waren: in [[Europa (werelddeel)|Europa]] voor de [[Tweede Wereldoorlog]] [[Frankrijk]], [[Duitsland]] en [[Groot-Brittannië]], en voor de [[Eerste Wereldoorlog]] ook wel het [[Ottomaanse Rijk|Osmaanse Rijk]], het tsaristische [[Rusland]] en [[Oostenrijk-Hongarije]].
Na de Tweede Wereldoorlog was er sprake van een min of meer stabiel machtsevenwicht (in Engelstalige publicaties: ''Balance of power'') tussen de [[Verenigde Staten]] en hun [[Noord-Atlantische Verdragsorganisatie|NAVO]]-bondgenoten enerzijds
Machtsevenwichten zijn stabiel doordat iedere actie van een supermacht zal leiden tot een reactie van de overige supermacht(en). Men kan denken aan economische en diplomatieke acties, maar ook [[Wapenwedloop|wapenwedlopen]]. In het extreemste geval zetten de overige supermachten hun geschillen opzij om met een te ambitieuze supermacht af te rekenen, zoals tijdens de [[Napoleontische oorlogen]] en de [[wereldoorlog]]en. Hierdoor is het behalen en behouden van de [[Hegemonie|wereldhegemonie]] door een enkele staat zeer bezwaarlijk, riskant en uitputtend.
Machtsevenwichten zijn veelal niet stabiel: als een der [[Grote mogendheid|grootmachten]] bijvoorbeeld door intern verval ten onder gaat (Sovjet-Unie eind jaren tachtig van de [[20e eeuw]]) kan een [[hegemonie]] door de overgebleven grootmacht(en) ontstaan, of juist een strijd om de macht om het niet meer door die ex-grootmacht beheerste gebied, zoals na de val van het [[Romeinse Rijk]] in de [[5e eeuw]] van onze jaartelling.
Een machtsevenwicht tussen twee of meer niet-bevriende "blokken" kan tot zeer ongewenste neveneffecten leiden, zoals een [[
==Zie ook==
| |||