FM-synthese: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
k spelfout weg, replaced: gebruik gemaakt → gebruikgemaakt met AWB |
||
Regel 3:
Bij vibrato is de modulator meestal een [[Laagfrequente oscillator (LFO)|LFO]], zodat de toonhoogteveranderingen hoorbaar zijn. Bij FM is de frequentie van de modulator zo hoog dat de toonhoogteveranderingen op zich niet meer hoorbaar zijn. In plaats daarvan horen we een andere (vaak rijkere) [[timbre|klank]] die uit de verschil- en somfrequenties van beide oscillatoren bestaat; de [[golfvorm]] van de carrier verandert.
Als de frequenties van de carrier en de modulator zich volgens gehele getallen verhouden ontstaat er een [[harmonische#signaalanalyse|harmonische]] klank. Is deze verhouding geen heel getal dan ontstaat een [[harmonische#signaalanalyse|disharmonische]] klank, iets dat vooral dienstbaar kan zijn voor het synthetiseren van [[klok (bel)|klok]]ken, metaalgeluiden en percussieve geluiden. In de simpelste vorm wordt bij FM
Een beroemde [[synthesizer]] die gebaseerd is op een gerelateerde techniek is de [[Yamaha Corporation|Yamaha]] [[DX7]]. Nadat John Chowning bij Yamaha kwam werken is daar een variant van FM, [[Fasemodulatie]] voor geluidssynthese gedefinieerd en gepatenteerd. Strict genomen zijn de Yamaha synthesizers dus geen FM synthesizers. Echter werd die term wel door Yamaha gebruikt in reclameuitingen, vooral omdat de term FM bekender was dan de nieuwe fasemodulatietechniek. Een groot voordeel van fasemodulatie is dat het vrij eenvoudig en goedkoop kan worden geimplementeerd op computerchips. Dit in tegenstelling tot FM dat meer geschikt is voor analoge componenten. De DX7 had zes oscillatoren per noot (deze worden door Yamaha ''operators'' genoemd) en een stuk of veertig algoritmes. Algoritmes zijn in deze context de manieren waarop de oscillatoren met elkaar verbonden zijn en elkaar moduleren.
| |||